Uitgeweid: Horen, zien – en schrijven

Column • Een nieuwe columnist. Door een herschikking van kranten en mensen binnen het Verhagen-krantenimperium ben ik hierheen verhuisd. U bent daar niet in gekend. Betekent dat nu ook dat u als lezer niets in te brengen hebt? Geenszins! Wat is een column anders dan een spiegel met een twist? Wat is een column anders dan de leesbare helft van een dialoog tussen de stukjesschrijver en de lezer? Ik krijg geen letter op papier wanneer u allemaal stilletjes in uw huis blijft zitten. Vaak is dat voor u verkieslijker: geen gevaarlijk verkeer, geen overlast, geen hitte, regen of wind die je hindert, niets om je druk over te maken. De Franse filosoof Pascal had het goed gezien toen hij ooit zei 'al het ongeluk van mensen komt voort uit één ding: ze kunnen niet rustig stil blijven zitten in een kamer'. Maar dat is tegelijk het grote geluk van de columnist! U komt buiten, u onderneemt iets, u spreekt en handelt. En de columnist observeert en luistert. En slaat daarna genadeloos toe. Want laten we eerlijk zijn: veel van wat we zeggen en doen is ronduit hilarisch. En hoe ernstiger we het bedoelen en hoe serieuzer wij onszelf daarbij nemen, hoe lachwekkender het wordt. Iets daarvan hoop ik in dit hoekje van deze krant met u te delen, de komende tijd. Hoe dat in z'n werk gaat? Ik kom u tegen op straat, in een winkel of in de trein. Ik kijk en luister alleen maar. Nou ja, soms lok ik zelf iets uit. Maar dat hebt u niet door. U wordt bekeken, maar merkt het niet. En ik houd er het vergrootglas van de overdrijving voor. Soms haal ik wat ik zie een beetje uit de context. En dan verschuil ik me achter de vrijheid van de stukjesschrijver. Ik hoor en zie – maar zal niet zwijgen. Ik ga schrijven. Daar heb je verder niet veel voor nodig. Een pc. Enige vingervlugheid bij het typen. Een redelijke woordenschat en een goede redacteur. Een fijne neus. Een redelijk ontwikkeld gevoel voor humor. Een flinke portie geduld. Een vaardige hand. En natuurlijk een dikke duim… Ds. Egbert van der Weide