'Of alles beter was toen, waag ik te betwijfelen'

Column • Hoe oud was ik? Ik ging nog niet naar school. Een jaar of 3, 4 misschien. In mijn herinnering was het op elke doordeweekse ochtend, maar dat blijkt drie keer in de week te zijn geweest: ‘Moeders wil is wet’. Let wel: die titel stond als een huis, ver vóór de tweede feministische golf. Maar liefst 25 jaar lang zond de KRO dat programma uit. We waren thuis Gereformeerd dus Antirevolutionair dus NCRV-lid. Maar blijkbaar had mijn moeder de ruimte om buiten de zuil te luisteren. Rond de afdeling ‘Kleutertje luister’ was het tijd voor koffie. Nou ja, mijn moeder dronk koffie en ik kreeg ranja. Met een mariakaakje. Soms twee, met een laagje margarine ertussen. Dan was de ochtendgymnastiek voor de huisvrouw al geweest: ‘dames, staat u klaar?’ Huismannen had je toen in het geheel niet. Als ze er al waren, leidden ze voorzichtigheidshalve een zeer teruggetrokken bestaan. In ‘Moeders wil is wet’ was inmiddels door de groenteboer verteld wat de bieten en de prei die dag deden. Schorseneren, koolraap en postelein werd aangeprezen of afgeraden, al naar gelang de prijs. Ik geloof niet dat dit mijn favoriete programmaonderdeel was. Ik hield niet van groente. Niet dat men daar rekening mee hield: ik moest eten wat er op mijn bord kwam. Het toetje kwam in hetzelfde bord. De laatste yoghurt liet je zitten, omdat er altijd een beetje aardappelkruim bij zat, met jus. Brrr… Of alles beter was toen waag ik te betwijfelen. Maar alles was wel anders: na het nieuws van half één kwamen de waterstanden van hedenmorgen (Grave beneden de sluis…) en de mededelingen voor land- en tuinbouw. Dan hadden we al gegeten, mijn vader had maar een uurtje schaft. Andijvie. Want die was lekker goedkoop. Eigenlijk meer goedkoop dan lekker. Alle groente werd ook zo lang gekookt, dan was het goed gaar. Ik weet het nu zeker: vroeger was niet alles beter. Maar vroeger zit wel in mijn hoofd – en het sprong er ineens uit toen ik in de rij bij de groenteboer iemand zachtjes hoorde zingen: chachacha, wat zullen we eten…

egbertvanderweide