De blâren slensen…

Column • Ben ik de enige die dat heeft? Je hoort er nooit over. Moet ik er liever over zwijgen? Wie weet kan ik mensen ervan bevrijden door het toch te noemen. Ik heb namelijk geregeld woorden of zinnen in mijn hoofd die ik nergens terug kan vinden. Ooit zijn ze aan komen waaien om zich als lastige huurders in mijn hersenen te nestelen. Aan alle kanten beschermd door anti-kraakwetgeving. Die eigenlijk pro-kraak is. Nooit meer gaan ze weg, die woorden. Ze zijn vaak overbodig en nemen plaats in die ik sindsdien nergens anders meer voor gebruiken kan. Het lukt me ook niet ze te negeren. Ik geef u een voorbeeld. Ooit (wanneer?) las ik ergens (waar?) een gedicht van Guido Gezelle, met daarin de woorden ‘de blâren slensen’. Vreemd, zegt u. Ja, vind ik ook. Nergens maar dan ook nergens heb ik het nadien ooit terug gelezen. Google en Wikipedia geven geen uitsluitsel. Het orakel van Komrij óók niet. Het Gezelle-archief, met daarin al zijn werken, heeft geen zoekfunctie. Een speld in een hooiberg. Bestaat dat gedicht eigenlijk wel? En zo ja, is het dan inderdaad van Gezelle? Of heb ik het zelf verzonnen? Dan zou het wel knap zijn van mezelf. De blâren slensen… Die blâren zijn natuurlijk bladeren. Slensen zal een oud Vlaams woord zijn, verdwenen in de orgie van vooruitgang en leenwoorden die ook het schone Vlaams zo plat maakt als het Hollands. Help: de blâren blijven maar slensen in mijn hoofd, en ik weet werkelijk niet hoe ik er aan kom! Maar toen ik deze week met de hond in het bos liep, was ik maar wat blij dat ik die woorden in mij had! Daar lagen, verspreid over het pad en over het gras, de blâren te slensen. Ze waren daarvóór al van de bomen gevallen, beetje groen nog misschien, vers en knisperend. Zo hadden ze daar een tijdje gelegen – totdat de herfstregens hun slensende werk deden. Ze waren week geworden, slap en vochtig en een beetje rot, en langzaam aan bezig te vergaan. De blâren slensen. Zonder het te weten woonde de herfst allang poëtisch bij mij in.

egbertvanderweide