Afbeelding

Gert en Hermien

Algemeen Teylingen

Column • Ik doe mijn preken weg. Ik had ze nog allemaal. In een schriftje noteerde ik over welke tekst wanneer en waar ik gepreekt had. De preken zaten in een wirwar van ordners, waarin ik dankzij dat overzicht precies de weg wist. Het waren er veel: ik ging soms 100 keer voor in een jaar. Van lieverlee namen de ordners enkele meters in beslag. Ik was al opgehouden de digitale exemplaren te bewaren. Maar die mappen stonden er maar – en met welk nut? De betere preken waren allang in een digitaal jasje gestoken. De rest was helemaal niet slecht (vind ik zelf), maar een beetje ouderwets. En vooral te lang. De kans dat mijn erfgenamen met die oude preken naar een uitgever gaan om ze in boekvorm uit te geven is nagenoeg uitgesloten. Weg ermee dus. Hele dagen slijt ik met het navlooien van die preken, om mijn lijstjes dopelingen/bruidsparen/belijdeniscatechisanten en begrafenissen te volmaken. Wat doorgepluisd is, gaat weg. Het doet niet eens zo heel veel pijn. Ze hebben hun nut gehad. Hoop ik. Een paar heb ik er bewaard: preken bij intrede en afscheid, bijvoorbeeld. De preek die ik hield bij de begrafenis van mijn grootmoeder. Welgeteld één exemplaar heb ik bewaard louter omwille van het papier. Ik zal het u uitleggen: ik schreef ooit mijn preken op gebruikte A-viertjes. In die tijd traden Gert en Hermien Timmerman op in een genabuurd dorp. Bij gebrek aan belangstelling bleef in onze kerk van de flyers voor dat optreden een stapel liggen. De koster bracht ze mij, omdat hij wist dat ik ze gebruiken kon. Ik heb dus een hele reeks preken gemaakt op de achterkant van die flyers. Dat kwam mijn concentratie niet ten goede. Bij elke bladzij die ik al prekend omsloeg keken Gert en Hermien mij een beetje zoetsappig aan. Maandenlang. Twee keer per zondag. Plus rouw- en trouw. Omdat ik bang was ooit nog eens halverwege een preek in lachen uit te barsten, heb ik uit voorzorg de ongebruikte folders maar weggegooid. De wel gebruikte kwam ik nu weer tegen. Die konden ook weg. Behalve die ene dus. Shalalali, shalalala…

egbertvanderweide

Uit de krant