Verdronken in de vloedgolf aan meningen

vr 27 nov 2020, 16:08

Column • De nuance is gestorven. Zij is verdronken in de vloedgolf aan meningen en de stroom van informatie die onze wereld teistert. Aan die voortdurende informatiediarree voegen we via facebook of twitter gretig het onze toe. Niet gehinderd door enige kennis ventileren we wat we maar vinden. Onze enige verdieping in de zaak bestaat uit het lezen van andermans tweets en post. Daar zijn we het hartgrondig mee eens of oneens - een tussenweg bestaat niet. Om in die orgie van standpunten gehoord te worden, moet je duidelijk zijn. Hoe zwart-witter, hoe beter. Je moet ook snel zijn: straks is een ander je vóór. Er is geen tijd om afstand te nemen en na te denken. Dus reageer je meteen. Schrikbarend veel boze mails, tweets en appjes worden midden in de nacht verstuurd. De kloof tussen de standpunten groeit en de waarheid ligt eenzaam te sterven in het midden… Je hoort alleen jezelf en de mensen die vinden wat jij ook al vond. Wie een andere mening heeft is een verrader, wordt uitgescholden, bedreigd of erger nog. Het is een teken van zwakte wanneer je je eigen standpunt bij nader inzien wijzigt. Trouwens, ‘bij nader inzien’ ligt in hetzelfde graf als de nuance. Ook de relativering ligt daar begraven, en de zelfreflectie, en ‘ik geef mijn mening graag voor beter.’ Alles vermalen tussen de harde stenen van voor en tegen, ja of nee, ik of jij, buigen of barsten. Maar er is één ding dat niet goed dood te krijgen is: de hoop. Hoop is het ongrijpbare fenomeen dat telkens uit onze wurgende woordenvloed weet te ontsnappen. Soms wervelt het onnavolgbaar hoog boven ons uit en is iedereen het kwijt – om dan weer zacht maar onweerstaanbaar veld te winnen. Hoop doet ons geloven dat al dat harde heen en weer een eind zal hebben. Dan kruipen we eindelijk uit de schulp van ons eigen gelijk – daar is het toch wel erg koud en eenzaam. Vriendelijkheid en geduld brengen ons weer dichterbij elkaar. De zachte krachten zullen zeker winnen op het eind…

egbertvanderweide