Een positief perspectief voor ogen

Teylingen • Liesbeth Parlevliet verloor eerst haar man Johan (55), na een hartaanval tijdens een rondje hardlopen in de buurt. Zoon Dennis (22) koos zelf voor de dood na een levenslang lijden aan de huidziekte Epidermolysis Bullosa, afgekort EB. Liesbeth raakte vervolgens haar huis kwijt. Ze kon de hypotheekrente niet langer opbrengen na het wegvallen van het salaris van haar man en het pgb-budget van haar zoon. En of een en ander nog niet ellendig genoeg was kreeg ze een zware burn-out. Mede dankzij hulp van een psycholoog is zij daarvan herstellend. Liesbeth werkt weer enkele dagen per week. En als professionele fotograaf heeft ze zelfs plannen voor de nabije toekomst: een (internationaal) project om meer bekendheid te geven aan EB, de ziekte die niet alleen het leven van haar zoon verwoestte maar ook het hare als moeder en verzorgster beheerste.

Door Jan Leune

Liesbeth Parlevliet (57) doet haar verhaal in een huis dat zij dankzij de overwaarde van haar vorige woning kon kopen in Voorhout: betrekkelijk klein, maar groot genoeg, zeker sinds haar dochter Suzanne (24) in Leiden op kamers woont. Liesbeth wordt ‘bewaakt’ door twee raskatten: Fresco en Nemo. Ze zijn allebei eventjes opdringerig, maar ze vallen al gauw in slaap op de bank, vlak naast hun bazin.

Liesbeth is geboren in Lisse, verhuisde als 8-jarig kind naar Noordwijk, ging daar naar de mavo, daarna naar de havo in Leiden en vervolgens naar de grafische mts in Amsterdam. In de grafische industrie vond ze werk: eerst bij het Leidsch Dagblad. Daarna bij de SDU, de voormalige Staatsdrukkerij in Den Haag; vervolgens bij een internationaal softwarebedrijf, waar ze belast was met de kwaliteitscontrole van drukwerk. Ze verliet op 19-jarige leeftijd het ouderlijk huis, woonde in een zomerhuisje in Katwijk, en ging na enkele jaren in een flat samenwonen met haar vriend Johan Parlevliet. Hij werkte als ICT’er bij een Amerikaans bedrijf gespecialiseerd in apparatuur en software voor vingerafdrukken. Als specialist gedetacheerd bij CRI, de Centrale Recherche Informatiedienst, later bij een soortgelijk onderdeel van de Nationale Politie.

Lees het hele interview in De Teylinger van woensdag 16 december.