Ver weg, maar -als het ons aangaat- dichtbij

Column • Het is niet ver, naar Peking. Met het vliegtuig ben je er zo. Het kan nog sneller: de verslaggever-ter-plaatse komt met een kleine vertraging onze huiskamers binnen. Wanneer je beleefd rekening houdt met het tijdsverschil kun je een willekeurig telefoonnummer daarginds intoetsen en je krijgt direct een Pekinees te spreken. We volgen de Winterspelen op de voet en rekenen ons bij voorbaat rijk aan medailles. Peking is niet ver. Hongkong daarentegen, dat is ver: de geschonden beloftes, de wrede represailles en de wetten die precies op de maat van de Chinese overheid geschreven worden – dat staat ver van ons af. Dat er iemand meeluistert als ik met die Pekinees bel, dat de Chinese zee almaar geler wordt, de dreigende taal tegen Taiwan, de al 70 jaar durende bezetting van Tibet, de onderdrukking van christenen en andere dissidenten, het geweld tegen de Oeigoeren: het is de ver van ons bed show. Ik zal niet ontkennen dat we de handen vol hebben aan onze eigen problemen. Maar dat is geen reden ons daar blind op te staren: vroeg of laat is China ons probleem. Moskou is dichterbij – maar Donetsk is dan weer een heel eind verder. Pokrov is ook heel ver – daar zit Navalny gevangen. Poetins hand aan de gaskraan is wat ons betreft veel dichterbij. Het hemd is nader dan de rok, wat u zegt. Inderdaad, we kunnen niet de problemen van heel de wereld oplossen: in Syrië, Irak en Afghanistan kunnen ze daarvan mee praten. Maar om nou te zeggen dat het ons niet aangaat is te kort door de bocht. De wereld is te klein geworden om je eraan te onttrekken. We doen het wel graag, wegkijken. We wanen ons met oogkleppen op een vorst op onze dure vierkante meters. Roepen ach en wee voor onze middenstand, maar aarzelen niet om te gaan shoppen in Antwerpen. Lopen te hoop tegen de coronamaatregelen hier, maar laten zonder dralen onze coronapas zien om maar te mogen skiën in Oostenrijk. En ondertussen sterft de Amazone en brokkelt Antarctica met de dag meer af. Maar dat is onze zorg niet. Dat is allemaal ver weg. Nog wel.

egbertvanderweide