Zo de waard is…

column • Er zijn twee manieren om in het leven te staan. Je leeft uit vertrouwen of je leeft uit wantrouwen. Het is natuurlijk nooit 100 procent van het een of van het ander: zelfs de meest argeloze heeft een dosis gezond wantrouwen nodig en de ergste cynicus moet af en toe in vertrouwen een voet ergens neer kunnen zetten, anders heeft ook hij geen leven. Karakter speelt mee. Wat je hebt meegekregen van huis uit of wat je is voorgedaan doet er ook toe. Maar op de golfslag van het leven komt of de ene kant of de andere kant naar boven. Leven uit wantrouwen lijkt makkelijker: je gaat van het negatieve uit dus word je nooit teleurgesteld – je bent het al bij voorbaat. Je zoekt overal wat achter, iedereen spant samen tegen jou en hoe onbegrijpelijker het leven is, hoe groter het complot. Joden, vrijmetselaars, illuminati, rijken en machthebbers hebben het gedaan - doorstrepen wat niet van toepassing is. Iedereen krijgt de schuld maar het ligt niet aan jou. Dat heeft iets aantrekkelijks. Maar of het leuk is weet ik niet: je voelt je altijd opgejaagd, je moet van jezelf altijd over je schouder kijken en de hele wereld heeft het op jou voorzien. Zulk doorgeschoten slachtofferdenken heeft iets hoogmoedigs: alsof jij zo belangrijk bent dat er een complot tegen jou gesmeed moet worden. De macht en de invloed van vermeende complotsmeders wordt schromelijk overschat. Het mag duidelijk zijn dat ik er niks mee heb. Ik leef liever uit vertrouwen. Jazeker, dat wordt wel eens beschaamd. Maar dat gebeurt eigenlijk zelden. Leven uit vertrouwen geeft in ieder geval de ruimte om dingen die ik niet kan begrijpen te nemen zoals ze zijn. Het geeft de vrijheid om op elke situatie opnieuw weloverwogen zèlf te kunnen reageren – dat is pas vrijheid. Ik ben geen gevangene van mijn eigen achterdocht of wantrouwige speelbal van welke machten dan ook. Ik wil wel kritisch blijven (want macht corrumpeert en geld bederft veel goeds), maar ook op mezelf. Ik wil niet van iedereen meteen het slechtste denken en van mezelf dat ik het altijd goed doe. Ik maak fouten, en de ander mag die ook maken. Wantrouwen maakt de wereld donker en de mensen tot elkaars vijanden. Vertrouwen ontkrampt. Elke gebalde vuist wordt in goed vertrouwen een uitgestoken hand.

egbertvanderweide