Arrivederci

column • Wanneer deze column verschijnt ben ik buitenslands. In Italië, wel te verstaan. En nog preciezer: in Rome. Stad van de Romeinen. Stad van consuls en keizers. Stad van de pausen. Een drietal nachten slaap ik op ongeveer een kilometer bij de paus vandaan. En op de ochtend voor we huiswaarts keren hoop ik aanwezig te zijn bij zijn wekelijkse openbare audiëntie. In mij schuilt nog steeds ergens, diep verborgen, een klein gereformeerd jongetje. Wanneer de hoofdmeester ons vertelde van de inquisitie en de brandstapels deed hij dat zo indringend dat je vanzelf de rooklucht in je neus kreeg. Maar in de volwassen versie van dat jongetje is onderhand de nodige ruimte ontstaan. Zo ben ik een fervent voorstander van de oecumene geworden. Ik kan genieten van de pracht en praal van de Rooms-katholieke Kerk. En ik ben ronduit jaloers op haar wereldwijde karakter – daar steekt het Nederlandse protestantendom met haar veel te talrijke kerkscheuringen en diep doorgevoerde verbrokkeling pijnlijk pover bij af: ik ben wel klaar met theologische haarkloverijen en dogmatisch gepalaver op de vierkante millimeter. Niet dat bij in de katholieke wereld alles botertje tot de boom is. Maar in de kortademige tijd waarin we leven zou ik graag een beetje willen aanleunen tegen de eeuwenoude stevigheid van de Romana. Wanneer paus Franciscus ooit een handreiking zou doen naar de protestanten: “jullie krijgen je eigen hoekje onder de paraplu van de Kerk van Rome, kom alsjeblieft terug”, dan ben ik vóór. Er is, zo las ik ergens, in Rome al een Piazza Martin Lutero. Het ligt dichtbij het Colosseum, boven de restanten van het paleis van keizer Nero. Er is daar vast ook nog wel een onbenoemd geplaveid stukje wegdek dat kan worden gedoopt tot de Vicolo Giovanni Calvino. Luther en Calvijn hebben geen van beide de intentie gehad een nieuwe kerk te stichten: ze wilden de kerk waarin ze gedoopt en opgegroeid waren hervormen. Van hun verlangen is met de nodige vertraging door de eeuwen heen genoeg doorgedrongen in de kerk van Rome. Op onze beurt hebben wij ontdekt dat we met het Roomse badwater ook veel van het kind hebben weggespoeld. Ligt er niet ergens in Teylingen een weggetje zonder naam? De Franciscuslaan, is dat geen goed idee?

egbertvanderweide