‘Mensen zien het leven als een cafetaria’

column • Veel mensen in dit land zien het leven als een cafetaria. Waarschijnlijk gebeurt dit ook over de grens, maar deze krant komt niet verder dan de Bollenstreek. Daar wonen ze ook: mensen die wel de lusten van het leven willen maar niet de lasten. Wel de rechten, niet de plichten. Vooral de overheid moet het ontgelden. Zij wordt beurtelings als boef of als bedrieger afgeschilderd en is er op uit ons allemaal te knechten. Onze vrijheid wordt ons ontnomen, roept men te pas en vooral te onpas. Bedoelen ze daarmee dat ze jarenlang gevangengezet worden om hun afwijkende mening? Of dat zelfs maar lichte spot met het staatshoofd tot radicale strafvervolging leidt? Dàt lijkt mij onvrij: zulks geschiedt in China, in Noord-Korea of in Rusland – om maar een paar onvrije landen op te noemen. Of Pakistan: wie daar als christen z’n vraagtekens zet bij de profeet Mohammed loopt het risico gelyncht te worden, waarbij de daders vervolgens als volkshelden worden vereerd. In Rusland schijnt iemand opgepakt te zijn omdat hij met een leeg A4’tje door Moskou liep. Als mijn vader zaliger ons pubergedrag zat was, riep hij dat mijn moeder en hij bepaalden wat er gebeurde en dat wij niets dan lege briefjes mochten inleveren. In Rusland mag zelfs dat niet. Is Nederland dan zo’n ideaal land? Nou me dunkt: op internationale lijstjes omtrent veiligheid, welvaart, onderwijs en zorg scoren we altijd ergens bovenin. Van alle landen ter wereld zijn er maar 7 minder corrupt dan het onze. Op de lijst van vrije landen delen we met Canada de tweede plaats. Daar steek ik met liefde de vlag voor uit, op 5 mei. Maar mensen die willen mopperen trekken zich ook van feiten niks aan: dat is ook maar een mening. Tja, dan houdt het op. Het toppunt van die dwaasheid kwam ik tegen toen ik las over medelanders die het juk van het Nederlands staatsburgerschap wilden afschudden: al die belastingen, al die regels en voorschriften, ze waren het zat. Een dame die zich wilde aansluiten aarzelde nog: ze was bang dat ze haar recht op een uitkering kwijt zou raken wanneer ze zich van alle plichten ontdeed. Kom op, denk ik dan: een principe mag wat kosten! Maar nee, ze deed het liever toch maar niet. Gelijk heeft ze: we leven nu eenmaal niet in een cafetaria.

egbertvanderweide