De lach is verdwenen

column • U mag bij de titel van dit stukje best wel denken aan dat ietwat beduimelde blaadje dat vroeger in de leesmap zat. Het werd na bezorging direct boven in de kast verstopt - waar je het vervolgens toch wel wist te vinden. Een gemiddelde ochtendkrant geeft heden ten dage meer bloot te zien dan dat blaadje destijds. Geen wonder dat dìe lach al lang niet meer bestaat. Erger is het, dat ons op allerlei gebieden het echte lachen zo is vergaan. Hoe zou dat toch komen? Iemand zegt: er is in deze wereld weinig reden tot vrolijkheid. Maar ik denk dat het leven in onze dagen gemiddeld genomen niet ernstiger is dan in andere tijden. Er is altijd zwaarte en somberheid geweest, donker en dreiging. Veel donkerheid van ooit is zelfs verleden tijd: kinderarbeid, lange werkdagen, geen enkele sociale voorziening. Er is veel lichtheid voor in de plaats gekomen: vrije tijd, meer terrassen, allerlei soorten wijn en bier en de vreugde om onze gsm. Maar toch hangen onze mondhoeken meer omlaag in standje ontevredenheid dan dat ze zich krullen van vrolijkheid. We zijn als er ons iets niet zint meteen in onze wiek geschoten. We lopen direct opgewonden leeg bij allerlei onderwerpen waarvan we niks weten maar wel iets vinden. Wie een Voor Ons Vreselijk Gewichtige Zaak ook maar iets lichter opneemt dan wijzelf krijgt meteen de wind van voren. Laat staan dat iemand mag lachen om al die overdreven ernst. Het onvermogen om te lachen om onszelf kan een biologische oorzaak hebben, daar zouden we de schoenenverkopers eens op kunnen zetten: wellicht hebben mensen echt langere tenen aan hun voeten dan vroeger. Ja, dan snap ik wel dat ze zo lichtgeraakt zijn. Maar werkt de evolutie niet. Ik kan zelf maar één reden bedenken voor het wegsterven van de lach: we nemen onszelf veel te serieus. Wie mij niet precies zo serieus neemt als ik mezelf, wie iets van mij durft te zeggen, of erger nog: wie mij met goede reden een beetje uitlacht, heeft het dan meteen verbruid. Natuurlijk zou het getuigen van hun wijsheid wanneer alle mensen het mij eens waren. Maar ik snap dat dat niet zo is. En ik kan me wel verbeelden dat er met mij niet te lachen valt, maar ik hoop van harte dat wie om mij en mijn eventuele domme acties of dwaze woorden moet lachen, dat gewoon doet, recht in mijn gezicht desnoods. En of u het leuk vindt of niet: ik blijf maar gewoon proberen hier en daar wat humor te zaaien in mijn omgeving. In het ergste geval heb ik er tenminste zelf de lol nog van…

egbertvanderweide