‘Ik koester mijn probleempjes’

Column • Wist u dat het hebben van een paar ienieminieprobleempjes erg gezond is? Het schijnt bewezen te zijn, las ik op Facebook. Het zit zo: er zijn tegenwoordig steeds meer problemen die veel te groot en te ingewikkeld zijn voor ons eenvoudige mensen. Zelfs samen en met de beste wil van de wereld komen we er niet uit. Er zijn mensen die domweg een andere kant op kijken en doen alsof hun neus bloedt: na hen de zondvloed.

Maar de meeste mensen trekken zich die problemen meer aan dan wel goed voor hen is. En zonder dat ze er ook maar iets aan kunnen doen. De energiecrisis, de stikstofproblematiek, de oorlog in Oekraïne, de opwarming van de aarde: onze armen zijn er te kort voor. Wanneer je daarnaast geen problemen hebt die wel te behappen zijn, verlies je jezelf compleet. Ik prijs me gelukkig met een paar zeer overkomelijke problemen, die ik niettemin om bovengenoemde redenen zorgvuldig koester. Zoals dit vraagstuk: hoe eet je een plakje kerststol-met-spijs? Sommige mensen verkeren in de jammerlijke veronderstelling dat de spijs bedoeld is als een soort broodbeleg: ze smeren de boter of margarine zorgvuldig om dat stukje spijs heen om daarna die spijs er als het ware uit te wippen en weer over die boter heen te smeren. Een boven-spijzer, zogezegd. Ik heb werkelijk bij alle paas- en kerststollen die ik in handen kreeg gezocht naar een dienovereenkomstige smeerinstructie, maar heb die nergens kunnen vinden. Dus behandel ik een plakje stol-met-spijs zoals ik elk willekeurig plakje brood behandel: ik smeer boter over de hele boterham. Ik ben een beneden-spijzer. Bij suikerbrood smeer je toch ook niet om de suikerkorrels heen om die vervolgens over het geheel te verdelen? Bij rozijnenbrood verzamel je toch ook de rozijnen niet om ze als een soort hagelslag op de boter te leggen? Nou dan. 

Maar ja, bovenspijzers zijn fanatiek. Ik woon al meer dan 41 jaar met zo iemand in één huis. En ik heb geleerd haar niet tegen te spreken - althans, niet op dit punt. Dus behandel ik haar plakje zoals zij dat graag wil. Met een mengeling van verbazing en meewarigheid, dat dan weer wel. En met een grote portie dankbaarheid: op het moment dat ik daar aan het aanrecht sta te smeren, is dat mijn grootste probleem. Ben je dan een gelukkig mens, of niet?

egbertvanderweide