Afbeelding

‘Af en toe merk ik dat ik oud word’

Algemeen Teylingen

Column • Af en toe merk ik dat ik oud word. Aan iets kleins dat je vroeger totaal niet zou hebben geraakt. Maar voorbij de 60 is het niet meer te harden. 

Wat was het geval? Ik wilde een paar vrienden opzoeken in Maassluis. Daar hebben we ruim negen jaar met veel plezier gewoond. Er wonen nog veel lieve bekenden. Van tijd tot tijd wil je ander contact dan een berichtje op Facebook, minder vluchtig dan Whatsapp. Dus reisde ik erheen. Met het openbaar vervoer. Dat was al een belevenis, vergeleken bij vijftien jaar geleden: in plaats van de trein neem je nu de metro. En dan wat je ziet, onderweg: waar eens sportvelden lagen worden nu huizen uit de grond gestampt. Dwars door een polderlandschap wordt een nieuwe snelweg gegraven. Een fabriekscomplex heeft moeten wijken voor nog meer nieuwe huizen. 

Op de plek waar ik uitstapte scheidde vroeger een dijk de stad van het niemandsland langs de Waterweg – het Scheur, heet dat stuk water eigenlijk. Maar ook op dat niemandsland groeit nu een hele woonwijk. Ik mocht een bevriende fiets lenen om van het ene adres naar het andere te gaan. Alom verwarring: straten verlegd, hier iets afgebroken en daar iets gebouwd. U zegt, met Heraclitus, ‘panta rei’, alles stroomt. Of u zingt: niets is hier blijvend. 

Het zal allemaal wel. Ik koop er niks voor. Want kijk, de mensen die daar wonen zien het geleidelijk gebeuren. Voor hen is het minder erg. Maar ik moet dat allemaal in één keer verwerken. En geloof me, dat is op mijn leeftijd niet te doen. Zo’n stad zou bij vertrek netjes doodstil moeten blijven liggen, rustig wachtend tot het deze of gene oud-inwoner belieft haar met een bezoek te vereren. De mensen die er zijn gebleven nadat hij of zij wegging mogen natuurlijk verder gaan met ademhalen en met leven, maar dan alsjeblieft niet te wild en te voortvarend. Iemand merkt schamper op dat het dan een soort openluchtmuseum wordt – nou, dat zou toch prachtig zijn! Dan kan ik wanneer ik daar maar zin in heb heerlijk terug duiken in mijn verleden, nu eens in Axel, dan weer in Nijverdal of Maassluis. Maar nu verandert zo’n plaats gewoon onbarmhartig door. Het zou verboden moeten worden – ik ben er te oud voor…

egbertvanderweide

Uit de krant