Het ligt niet aan de thee

column • Hoe noordelijker je komt in ons goede vaderland, des te meer thee men drinkt. Ga je nog noordelijker, naar Noord-Duitsland, dan neemt de consumptie van het aftreksel van droge blaadjes alleen maar toe. We hebben in het uiterste zuidwesten des lands gewoond, en daar is theedrinken iets geks. Wanneer ik daar ’s middags om vroeg om thee, keek men mij bezorgd aan: ‘Voelt u zich niet goed dan?’ Thee is voor zieke mensen.

Thee, daar ga je van in jezelf praten. Maar je komt tegenwoordig heel veel mensen tegen die ogenschijnlijk in zichzelf praten. In werkelijkheid zijn ze druk aan het telefoneren met collega’s/vrienden/schoonmoeders. Dat zie je aan de oortjes die ze dragen, kleine dopjes die draadloos met hun telefoon verbonden zijn. Je denkt in het voorbijgaan: het gaat niet goed met die arme ziel, maar wat je hoort is de helft van een gesprek. Steeds meer mensen luisteren onderweg met diezelfde oortjes naar muziek of een podcast. Die houden zelf hun mond, maar uit de afwezige en soms zelfs wezenloze bik waarmee ze rondlopen zie je dat hun gedachten elders zijn. Zelfs zo ver dat ze jou en andere voorbijgangers geen blik waardig keuren. Dat ze vanwege die oortjes niet kunnen horen dat jij ze vriendelijk groet of iets vraagt kun je ze niet kwalijk nemen. 

Maar ze zien je toch wel zwaaien? Of word je van die oortjes opeens ook slechtziend? Zoals die mevrouw in de trein, wier aandacht ik probeerde te trekken omdat ze met nogal scherpe hakken op de riempjes van mijn rugtas stond. Ze keek verstoord een andere kant op. Omdat ik toch graag mijn tas wilde pakken om er iets in te doen (of uit te halen? Ik weet het niet meer), tikte ik voorzichtig tegen haar schouder. ‘Blijf van me af’ schreeuwde ze. Alsof ik haar aan het molesteren was. Dus trok ik uit arren moede wat harder aan mijn tas, waardoor zij begon te schuiven. Ook dat leverde een boze blik en een vijandige uitroep op. Naast haar stond haar man: hij had door wat er aan de hand was en trok haar oortjes eruit: ‘als je nou goed kijkt en luistert zie je dat je op die man z’n tas staat’. Dat was een kernachtige omschrijving van het probleem dat ik hier probeer weer te geven: we gaan zo in onszelf op vanwege die telefoon, dat we niet doorhebben wat er om ons heen gebeurt. Dat ligt niet aan de thee. Het ligt aan onszelf.

 
egbertvanderweide