Uitgeweid - Familie over de grens

Het is zondagmorgen, half 9. Iedereen is nog in diepe rust. Het was laat, het was gezellig en er was wijn. Ik ben al op. Rond 7 word ik wakker, steevast. Net zo steevast slaap ik dan nog even, maar om 8 uur ga ik er uit. Ook vandaag. Ik heb me stilletjes gedoucht en aangekleed en geniet nu van een kop thee met uitzicht. Dit is niet mijn eigen huis. Dit is niet mijn eigen land. Het landschap waar ik een prachtig uitzicht op heb, heuvelt on-Hollands. Ik ben dan ook op visite bij de zuiderburen, in Belgisch Brabant. Slechts twee uur rijden en toch is alles anders. Men eet hier patatten en leest de gazet. Men schrikt hier toch nog altijd een beetje van de dikdoenerij en luidruchtigheid van boven de grote rivieren. Allee, dien Ollanders hé? Leuk is hier plezant. Heb je het naar je zin dan zijt ge 'ne contente mens. En dat alles met een vriendelijke tongval en een zachte g. We zijn een soort van familie, onze gastgevers en wij. Hun kleinkind is mijn achterneefje. 't Menneke is net anderhalf en weet amper dat hij ons zo bindt. Eigenlijk gebeurde dat al toen zijn Hollandse vader zijn Belgische moeder ontmoette. Kouwe kant, zult u zeggen. Ver weg. U hebt gelijk. Maar dan voelt u niet de verbondenheid en de warmte die ik hier ervaar. Die is hartelijk en gul. De heer Baudet heeft ons een Nexit beloofd. Een vertrek uit de Europese Unie wordt ons voorgespiegeld als de oplossing voor al onze problemen. De gulden terug en alles wordt weer zoals vroeger. Alsof dat kan, en nog dommer: alsof vroeger alles beter was. Ik geloof er dan ook niet in, en het gesteggel naar de uitgang dat we nu in het Verenigd Koninkrijk zien, doet ook hem zich achter de oren krabben. De soep wordt niet zo heet gegeten. Voortschrijdend inzicht, zal hij roepen, als hij er aan wordt herinnerd. Maar mocht hij zijn zin krijgen, mogen we dan alsjeblieft wel in de Benelux blijven? Het leven is zoveel leuker met wat Vlaamse slag en Brabantse zwier….

egbert van der weide