Uitgeweid - Stadse fratsen

vr 24 mei 2019, 8:00 Column

Column • Ik hou van de stad. Ik ben in een dorp geboren en getogen en heb het grootste deel van mijn leven in dorpen gewoond. Maar ik ben een stadsmens. Als kind keek ik mijn ogen uit bij mooie gevels, oude straatjes en torens. Ik was geloof ik acht jaar toen ik met mijn vader mee mocht, die voor z'n werk een klusje had in Doesburg. Met de trein. De reis alleen al: langs Zwolle, Deventer, Zutphen. Al die gebouwen, spoorlijnen, bruggen. En dan Doesburg: een vriendelijke kantinejuffrouw nam me mee en liet me het stadje zien. Dorpen hebben hun eigen sterke kanten, dat is waar. Gemeenschapszin, saamhorigheid, feesten waar het hele dorp zich bij betrokken voelt. Maar het blijven dorpen: geen mooie grachtjes, geen eeuwenoude steegjes en slopjes, geen rijen gevels die zich spiegelen in het water. Geen wallen, geen poorten, geen muren, geen restanten daarvan of op z'n minst herinneringen daaraan. En ook niet de hectiek van drukke stationspleinen, stadsbussen die kris-kras door elkaar hun weg zoeken tussen fietsers, wandelaars en overig verkeer. En altijd wel ergens een carillon dat boven de daken uit zijn klanken laat horen. Minder mooie kanten heeft een stad ook: grote wonden van onzalige doorbraakplannen. Soms jammerlijk doorgezet. Vaker ten halve gekeerd en tenminste nog enigszins mooi afgemaakt. Ik hou van de stad: ook van de negentiende eeuwse uitbreiding, de typische woonwijken uit de jaren '20 en '30, sjiek en minder sjiek, met bakstenen en erkers, hier en daar een school of een kerk in de stijl van de Amsterdamse of Haagse School. En daarna de sporen van de Wederopbouw of de (in mijn ogen) klungelige architectuur van de jaren '80 en '90, die dan weer mooi is van lelijkheid. Drukke wegen en hoge flats – heeft een eigen schoonheid. Begrijp me goed: Warmond bevalt prima. Ik hoop de rest van mijn leven hier te slijten en als dorpsbewoner te sterven. Maar telkens wanneer ik op maandagavonden door de binnenstad naar m'n cursus Italiaans fiets, ben ik zo blij als een kind. Een stad als Leiden zo dichtbij, dat is een feest.

egbert van der weide

reageer als eerste