Uitgeweid - Landrotten en zeebenen

Column • Drenten zijn landrotten. Waar ik vandaan kom, waren in mijn jeugd hooguit nog wat dichtgegroeide veensloten over. De kanalen die ooit dwars door mijn geboortedorp liepen, zijn stukje bij beetje gedempt, het laatste gedeelte ging dicht toen ik tien jaar was. Daarenboven was ik het meest vatbaar voor de waterangst van mijn ouders. Voor een pierenbad was ik niet bang, maar schoolzwemmen was een regelrechte ramp. Ik haalde mijn zwemdiploma's pas toen ik twaalf was. Het meeste van die watervrees heb ik inmiddels overwonnen. Maar zeilen heb ik nooit geleerd. Ik kan het misschien nog wel leren, maar m'n handen en voeten laten het me niet meer toe. Het zij zo. Dat een mens nooit te oud is om te leren bewijst mijn eigen vrouw. Ook een Drent, ook een landrot – zij het bepaald niet bang voor water. Maar het zeilen was ook aan haar voorbijgegaan. Totdat ze een jaar of wat geleden de geest kreeg. Een zeilcursus die ze van onze kinderen cadeau kreeg beviel haar uitstekend, de instructeur ontwaarde zelfs enig talent. Eén van onze vrienden is een geboren Waterfries, hij zeilde denk ik al in de luiers. Toen hij en zijn vrouw mij dan ook voorstelden om samen aan mijn vrouw voor haar jongstleden verjaardag een zeilweekend cadeau te geven, was ik daar meteen voor te porren. Er werd een huis gehuurd, pal aan een Overijsselse plas. Een boot besteld, proviand ingeslagen, de catering verdeeld en de wederzijdse kinderen uitgenodigd om één van die dagen de reis te ondernemen om ons en elkaar te ontmoeten – onze kinderen zijn acht jaar lang samen opgegroeid. Het huis was perfect. Het was een vrolijk weerzien. De zeilweergoden waren ons gunstig gezind, de eerste dagen scheen de zon overvloedig. Op de laatste dag waaide het geducht, maar dat verhoogde de pret alleen maar. Onze vriend was een prima instructeur. Mijn vrouw heeft verse zeilervaring opgedaan, weer nieuwe kneepjes en knoopjes geleerd. We zijn allemaal het schip ingegaan – niet tegelijk, dat werd wat krap met vijftien mensen. En ik heb me heerlijk over het water laten zeilen…

egbert van der weide