Uitgeweid - Lusten en lasten

vr 21 jun 2019, 6:00 Column

Column • Het is maar goed dat deze krant geen ochtendblad is. Deze column zou uw eetlust bederven. Maar hij moet geschreven worden. De problematiek is herkenbaar en nijpend. Over honden gaat het en over de lusten en lasten die ze meenemen. Tegenover het plezier dat hondenbezitters hebben van hun trouwe viervoeters staan ook verplichtingen. Zo is er binnen het verspreidingsgebied van deze krant een aanlijnplicht, buiten de daartoe aangewezen losloopgebieden. En er is een opruimplicht. Daartoe zijn op strategische plekken handige containertjes opgehangen met daarin vrijelijk ter beschikking gestelde zakjes. Direct daaronder is vaak een afvalbak. Voor de gevulde zakjes. Eerlijk is eerlijk: ik vind dat opruimen ook niet echt leuk. Zeker wanneer de substantie van hetgeen opgepakt moet worden zich daar niet echt toe leent. Ik spreek uit ruime ervaring, dat voelt u wel aan. Maar wat moet, moet. 's Winters is de warme vulling van het zakje enigszins een weldaad voor mijn koude handen. Meer positiefs weet ik er niet van te zeggen. Hooguit dat dit opruimen jezelf en anderen behoedt voor poep onder je schoen. Het echte probleem is gelegen bij die hondenbezitters, die zich nergens wat van aantrekken. Bij ons in de buurt laat een dame haar forse hond 's avonds bij voorkeur loslopen. Forse honden brengen forse keutels voort. Er spelen kinderen bij ons in de straat. Maar de dame maalt daar niet om. Zij loopt onverdroten verder. Toen ik haar eens quasi onschuldig door zag lopen terwijl haar hond halt hield, sprak ik haar aan. Het werd me niet in dank afgenomen. Waar ik me mee bemoeide, vroeg ze mij. Dat was duidelijk: met haar nalatigheid. Ze had geen zakjes, zei ze. Dat was een mager excuus: die hingen op vijf meter afstand. Ze zijn rood dus vallen goed op, kan niet missen. Mopperend ging ze aan de slag. Ze had er geen handigheid in, want uit haar binnensmondse vloek maakte ik op dat niet alles in het zakje kwam. Met moeite onderdrukte ik enig leedvermaak. Of het structureel geholpen heeft, betwijfel ik. Maar wie weet draagt dan dit stukje iets bij aan een schonere wereld.

egbert van der weide

reageer als eerste