'De wereld gaat aan keuzestress ten onder – maar niet in Warmond'

Column • Ik doe thuis veelal de dagelijkse boodschappen. Naast de vrijwillige taken en verplichtingen die ik her en der heb, de koren waar ik ad hoc zing en de cursus Italiaans die ik volg, ben ik huisman. Niet dat mijn vrouw helemaal vrij heeft als haar betaalde baan erop zit. Zij wast, strijkt, en bewatert de planten, om maar wat te noemen. Maar ik veeg, poets, lap, stof af, ruim op, dweil, boen, klop en zo. Daarnaast kook ik drie of vier keer per week. Daar hoort dan ook het boodschappen doen bij. Dat is hier ter plaatse sterk vereenvoudigd in de loop der jaren.

Het aantal verkooppunten van de dagelijkse benodigdheden is op de vingers van een hand te tellen. Welgeteld één bakker, één deeltijdslager en één supermarkt zijn we rijk. De wereld gaat aan keuzestress ten onder – maar niet in Warmond. Gelukkig is het de grootgrutter van mijn voorkeur. Met het uiterst profijtelijke koopzegelspaarsysteem. Dat kan ik u hartelijk aanraden: geen bank geeft zoveel rente. Op een goeie dag, een tijdje geleden, was het weer mijn beurt om van alles in te slaan. Ik doe die boodschappen met de fiets. Die is elektrisch aangedreven, wat erg handig was omdat het stevig woei en de winkel bovenwinds staat. Ik kan aan die fiets een tweetal buitenmodel fietstassen aan hangen. Wie heeft dan nog een auto nodig? Omdat er dit keer nogal wat volumineuze zaken op het lijstje stonden die ik om allerlei redenen niet verder aanduid, moest ik de boodschappen in twee etappes doen. Zo groot zijn die tassen nou ook weer niet. Ondanks de tijdspanne die verstreken was sinds de eerste manche trof ik bij de tweede keer aan dezelfde kassa dezelfde vriendelijke juffrouw. Ze zijn trouwens allemáál vriendelijk daar. Ze herkende mij terstond: was u iets vergeten, vroeg ze. Ik zei: ik had niks meer nodig, maar heb wat boodschappen verzonnen om jou weer te zien... Ze bloosde maar zag er gelukkig de lol van in. Want toen ik betaald had en met boodschappen, kassabon en koopzegels weg liep, riep ze me uitdagend na: 'tot straks!'

egbert van der weide