Daniel Harmzen: een clubicoon neemt afscheid

Sassenheim • De gewonnen finale van zaterdag tegen Fortuna was het afscheid van Daniel Harmzen. Met hem neemt TOP afscheid van een bijzondere speler.

Door Hans Westra Hoekzema

Waar TOP de afgelopen jaren groot kon worden met spelers die ooit bij andere verenigingen speelden, groeide Harmzen op bij de club in Sassenheim. Meer dan welke speler dan ook was Harmzen daarom het gezicht van TOP. En bovendien de succesvolste speler uit het 90-jarige bestaan van de club.

Het perfecte afscheid leek al in 2014 te zijn. Harmzen besloot na dat seizoen te gaan stoppen en dat betekende dat zijn laatste wedstrijd die tegen PKC zou zijn: de finale in Rotterdam Ahoy om het landskampioenschap. Het werd een bloedstollend gevecht dat TOP won met 20-21 door een schot kort voor tijd van: Daniel Harmzen. Mooier kon een carrière niet eindigen. Twee finales en twee titels (in 2011 werd TOP voor het eerst landskampioen).

Het werd een afscheid voor korte tijd. Harmzen kwam terug nadat het met TOP wat minder goed ging. Het haalde in 2015 weliswaar weer de eindstrijd maar verloor die, ook tegen PKC, op een vergelijkbare manier met een afstandsschot kort voor tijd. Harmzen besloot nog langer door te gaan; afscheid met verlies was geen optie en bovendien kon de club nog niet zonder hem.

Wat velen niet weten is dat Harmzen al eerder eens gestopt was. Als moeilijk te sturen ventje vond hij het korfbal als puber een tijdje niets meer. Hij ging tennissen, een sport waarvoor hij ook een bepaald talent had. Maar Harmzen kwam terug bij TOP en via de A1 kwam hij direct in het eerste terecht. Nog steeds vaak lastig, maar wel net genoeg coachbaar om het talent te ontwikkelen dat in hem zat. Hij groeide mee met de ambitieuze doelstellingen die TOP inmiddels had geformuleerd en die de club in 2008 naar het hoogste niveau, de Korfbal League, hadden gebracht. In seizoen drie haalde Harmzen dus, onder meer met zijn broer Sander en de huidige bondscoach Wim Scholtmeijer in het team het eerste allerhoogste succes.

Waar spelers kwamen en gingen, werd Daniel Harmzen steeds meer het gezicht van TOP. Dat was even logisch als opvallend. Als kind van de club zag men in hem graag de authentieke Sassemse korfballer. Als speler viel hij misschien niet direct op. Hij was als uitmuntende rebounder meer een verdediger dan een dominante aanvaller maar zijn echte kwaliteiten zag je pas als je vaker wedstrijden bekeek. Harmzen zette de lijnen uit, was de feitelijke coach ín het veld. Daarin bleek hij van onbeschrijfelijk groot belang.

Je moest die rol zien of er verder bij anderen naar vragen. In interviews zei Harmzen zelf alleen dat wat hij kwijt wilde en verder interesseerde het hem helemaal niets wat men van hem vond. Dat leverde hem binnen de club veel aanzien op, daarbuiten ook tegenstanders. Maar Harmzen deed wat hij vond dat hij moest doen. Ook al was dat tennissen met zijn tennisteam op de zondagmorgen vroeg na de gewonnen finale van 2011. Of de coach opbellen dat hij nu echt geen zin meer had om te gaan trainen. Of voetballen in clubverband op zondag, ook na zware korfbalwedstrijden de dag ervoor.

Maar genieten van het spelletje deed hij des te meer. Niet alleen van het korfbal maar ook van de ontwikkeling van een team dat werkt naar een bepaald hoogtepunt. "Het proces" noemde Harmzen dat. Het plannen van dat proces begon TOP steeds beter te beheersen. Dat bleek wel in 2016 toen TOP na een heel matig seizoen weer PKC in de finale trof. TOP versloeg de torenhoge favoriet omdat het rustig en onverzettelijk bleef na een grote achterstand. Harmzen genoot ervan dat TOP dat kunstje beheerste en de tegenstander niet.

Vorig jaar prolongeerde TOP de titel tegen Blauw-Wit en dit jaar kwam er een unieke derde titel op rij bij na de 20-24 winst op Fortuna. TOP besliste de wedstrijd al vroeg en op 17-22 kwam het ultieme moment. Het eveneens oorspronkelijk Sassemse talent Thomas Tiggelman liep warm om Harmzen een publiekswissel te kunnen geven. Harmzen speelde zich vrij en voor het supportersvak van TOP schoot hij de 23e raak om daarna door iedereen in de Ziggo Dome te worden toegejuicht. "Een droomscenario. Dit was legendarisch, het kan niet mooier", zei de speler daar na afloop over.

Harmzen neemt afscheid met vijf zaaltitels, een paar Europese en veldtitels. Nu, met 32 jaar en een zoontje wordt het tijd voor andere dingen.