De oude, maar niet langer vertrouwde, gezichten

Column • Ik ben gezagsgetrouw grootgebracht. Dat paste in een Gereformeerde opvoeding. Eerbied voor de koningin, al was ze Hervormd, en voor haar prins-gemaal, van wiens bokkesprongen we geheel onkundig waren - zelfs het vermoeden kwam niet in ons op. Respect voor de meester, voor de dokter, en voor de burgemeester die elke zondag een paar banken voor ons zat. Het merkwaardige strikje van laatstgenoemde wekte onze lachlust op (‘hij heeft een potverdommechie om!’), maar daar bleef het bij. Uiteraard was er diep ontzag voor de politie. De wijkagent boezemde door zijn bestaan alleen al de nodige angst in. Waren we ergens aan het voetballen en zag iemand Scheeres aankomen op z’n fiets, dan riepen we hard ‘plietsie, plietsie!’ en maakten we dat we wegkwamen. Terwijl we niks verkeerds deden, nota bene. De kritische geest uit de jaren ‘60 kwam met grote vertraging ons dorp binnenwaaien. Nog altijd heb ik het nodige respect voor de mensen die hun verantwoordelijkheid nemen. Als het gaat om zorg, veiligheid, onderwijs en bestuur verdient zo iemand op z’n minst het voordeel van de twijfel: ga er maar aan staan, lesgeven aan mondige kindertjes van nog mondiger ouders… Ik voel me niet geroepen op het regeringspluche te gaan zitten, met 17,5 miljoen hele en halve deskundigen en hun zure commentaar. Wie het wel doet, verdient bij voorbaat lof voor zijn of haar durf. Wat natuurlijk niet betekent dat gezagsdragers hun gang kunnen gaan enkel en alleen omdat zij het gezag dragen. En daar zit ‘m de kneep: ik verlies gaandeweg het vertrouwen in heel wat gezagsdragers. Vertrouwen komt te voet en gaat te paard - en we hebben de laatste jaren heel wat paarden zien wegstuiven van het Binnenhof. Het laatste paard staat op losbreken, bij de huidige kabinetsformatie. Ik kan nog begrijpen dat de oude coalitie doorgaat: die heeft nu eenmaal hoe je het went of keert een meerderheid aan volksvertegenwoordigers achter zich. Maar ik hoop dat ze het wantrouwen in de samenleving hebben opgemerkt en met nieuwe mensen komen, en niet met de oude maar niet langer vertrouwde gezichten…. egbertvanderweide