'De wond werd verzorgd bij een olielampje. Toen wisten we dat we wilden helpen'
Sassenheim n Meer dan 30 projecten hebben Tineke de Groot en Dirk Vink in het Tanzaniaanse Sumve gerealiseerd. Na negen jaar ontwikkelingswerk zijn ze terug in Sassenheim. In twee delen vertellen ze over hun bijzondere leven in Afrika.
Het huis in de Molenstraat ruikt nog naar verf. In een hoekje van de woonkamer staan nog enkele verhuisdozen. De koffie wordt geserveerd in kopjes uit het boerenbontservies. De schaal met gevulde koeken en boterkoek staat op tafel. "Ja, dat hebben we wel gemist. Als er mensen op bezoek kwamen, namen ze altijd dingen van ons boodschappenlijstje mee. Een stukje kaas, kokosmakronen, dropjes", lacht Tineke. Samen met haar man Dirk verhuisde ze negen jaar geleden naar Tanzania, hun leven in Sassenheim achterlatend.
Geen elektriciteit
En dat begon allemaal met een kopje koffie. "Als we het van te voren hadden geweten, waren we er nooit aan begonnen", lachen Dirk en Tineke tegelijkertijd. Het is het jaar 1997 en een collega van Tineke van het LUMC vertrekt naar het districtsziekenhuis 'Sumve Hospital' om daar te werken als tropenarts. Ze besluiten haar op te zoeken. Het werd een echt verrassingsbezoekje, herinnert Dirk zich nog goed. "We waren geland en moesten daarna nog met de bus naar Sumve. Die bus gaat maar één keer per dag, dus toen we daar niet inzaten, dacht Tinekes collega dat we die dag niet meer zouden komen. Maar wij waren niet veel later in een bestelbusje gestapt en alsnog haar kant op gereden. Ze kon het niet geloven toen we voor de poort van het ziekenhuis stonden."
'De deur van de vriezer moest dicht blijven want er was geregeld geen stroom'
De eerste kennismaking met het ziekenhuis drukt de Sassenheimers meteen met de neus op de feiten. Tineke: "Er was daar niet eens elektriciteit. Toen we zagen dat 's avonds een wond bij een olielampje verzorgd moest worden, besloten we dat we iets wilden doen". Terug in Nederland haalden ze tijdens een feestje geld op voor het ziekenhuis. In 2000 gaan Tineke en Dirk terug naar Tanzania. "We vroegen wat we met het geld konden doen en een generator bleek nog steeds nodig." Het is de eerste van veel bezoeken. Tussen 2000 en 2007 gaan de Sassenheimers tijdens iedere zomer- en kerstvakantie naar Sumve om daar te helpen met projecten. Tijdens een van die weken wordt Dirk door de aartsbisschop van Mwanza gevraagd om langere tijd te komen helpen met de techniek van het ziekenhuis. Ook op het gebied van management kon er nog veel geleerd worden. "We hebben gezegd er over na te willen denken, maar een dag later zeiden we al ja", lacht Tineke.
Cultuurverschil
Zo vertrekken ze in 2007 definitief naar Sumve, familie, vrienden en hun vijf kinderen in Nederland achterlatend. Tineke: "De kinderen verbaasden het eigenlijk niets. We gingen natuurlijk al die vakanties al. 'Jullie gaan eerder dan gedacht', zeiden ze. Zelf twijfelden we ook niet. We wilden altijd al naar het buitenland om te helpen. Het mooie was dat we veel steun kregen uit de omgeving. Het is vrijwilligerswerk, maar je moet wel in levensonderhoud kunnen voorzien. Familie en vrienden hebben het mogelijk gemaakt voor ons om te gaan door ons financieel te steunen."
Eenmaal in Sumve wonen ze in een huis naast het ziekenhuis. Ze merken als snel dat het leven anders is, vertelt Dirk. "We moesten de deur van de vriezer dicht laten want er was geregeld geen elektriciteit."
Het grote cultuurverschil komt ook tot uiting bij het financieel plannen van de projecten. "Ze waren begonnen met het bouwen van nieuwe huizen voor het personeel, maar het geld wat ze gekregen hadden was voor renovatie,. Toen we aan de donor vroegen om meer geld, wilde hij niets geven omdat het geld niet goed besteed was. En dus stopte het project." Om projecten rond het Sumve ziekenhuis zelf te kunnen financieren en begeleiden, richten ze de stichting 'Saida Helpt Sumve' op. Projecten zijn er genoeg. "Toen we een rondje door het ziekenhuis maakten, konden we zo een lijstje maken", zegt broer Albert Vink, ondertussen ook aangeschoven. Samen met zijn vrouw bezocht hij zijn broer en schoonzus meerdere keren. Hij gaat actief aan de slag met het werven van sponsoren en donateurs. In totaal worden er meer dan 30 projecten gerealiseerd, allemaal onder leiding van Dirk. Vijf dagen in de week stuurt hij een groep werknemers aan. Er zijn onder andere een revalidatiecentrum en een nieuwe ziekenhuiskeuken gebouwd. De kinderkliniek is gerenoveerd. Bijzonder is ook de bouw van het opvanghuis voor zwangere vrouwen die te ver weg van Sumve wonen. In het huis kunnen ze verblijven totdat ze gaan bevallen, zodat ze -als het zover is- direct naar het ziekenhuis kunnen.
Maar voor Dirk heeft de bouw van de kapel de meeste indruk gemaakt. "De oude priester had ons erop gewezen en het was een van zijn diepste wensen dat de kapel afgebouwd zou worden. Dat is gelukt en op de dag van de opening verzorgde hij de dienst. Hij stond daar met tranen in zijn ogen. Dat was een mooi en dankbaar moment."
Volgende week deel 2 van het verhaal van Dirk en Tineke. Voor meer informatie, kijk op www.saidiahelptsumve.nl.