Een herinnering aan Dennis
Een foto op de kast, een plakboek vol herinneringen, beeldjes in de tuin en een ketting om zijn moeders hals. Alles in het huis aan de Spoorlaan wijst erop dat Dennis Kuiken nog lang niet vergeten is. Afgelopen zaterdag was het exact tien jaar geleden dat de 18-jarige Voorhouter verongelukte. De vrienden van Dennis organiseerden in 'zijn' oude stamkroeg Luigi's een herdenkingsavond. Het werd een avond met een lach en een traan, maar vooral een eerbetoon aan een overleden zoon, vriend, buurjongen en familielid.
Door Esther Luijk
Nils van Werkhoven (28) was de buurjongen van Dennis. Hij is een van de organisatoren van de herdenkingsavond. "We wilden een avond net zoals vroeger organiseren: onder het genot van een biertje verhalen vertellen en oude koeien uit de sloot halen. Het is ook een beetje een manier om te laten zien aan Dennis' familie dat ze er niet alleen voor staan. Of hij nou een, vijf, of tien jaar overleden is, het blijft je maatje, en we blijven aan 'm denken!"
Onwerkelijk
'Ik dacht toen echt: het komt wel weer goed'
Dennis reed op 18 februari 2007 op zijn fiets naar huis vanuit Noordwijkerhout. Hij mocht helpen bij het carnavalsfeestje in de Schelft met het geluid en de belichting. Het was mistig die avond en toen Dennis de weg overstak ter hoogte van de Piet Gijzenbrug, ging het mis. Hij werd aangereden door een taxichauffeur die hem niet zag. Later werd hij hersendood verklaard in het ziekenhuis.
Zijn moeder Cilia: "Het voelde zo onwerkelijk toen de arts kwam vertellen dat Dennis was overleden. Ze kunnen zoveel tegenwoordig, ik dacht echt de hele tijd 'Het komt wel weer goed'. Maar het kwam niet meer goed".
Vergeet me niet
Ook al was het niet altijd makkelijk, het leven van de familie Kuiken ging door. Tien jaar later zijn er veel dingen veranderd, vertelt vader Aad: "Ik weet nog de eerste keer dat we weer lachten. Het voelde zo gek. En de eerste keer weer op vakantie, naar de camping in Groenlo, waar we altijd kwamen. Al die dingen voelden heel vreemd, alsof je er eigenlijk geen plezier in mocht hebben. Maar dan dacht ik: 'Dennis had 't zo gewild'. Hij zou hebben gezegd tegen ons: 'Vergeet me niet, maar ga door met je leven'."
De broer van Dennis, Mark, is intussen 25 jaar, gaat samenwonen en werkt bij de politie. Dat laatste staat zeker niet los van het ongeluk van zijn broer. "Het ongeluk is de reden waarom ik ben geworden wie ik ben. De agent die Dennis vond, heeft mij geïnspireerd met zijn verhalen om ook bij de politie te gaan. Ik wilde de hulpverlening in, om zoveel mogelijk mensen te kunnen redden. Elk gezin dat je kan behoeden voor wat ons gezin heeft meegemaakt, is een overwinning."
Ook is er een nieuw familielid bijgekomen: hondje Robin. Vijf jaar na de dood van hun zoon nam de familie het beestje in huis, dat meer voor hen is dan alleen een hond. "Natuurlijk kan hij Dennis niet vervangen, maar 't is toch een soort kind geworden van je", zegt Cilia. "Met dit soort dagen lig ik het liefst de hele dag in bed. Robin zorgt er voor dat ik mijn bed uit kom en haalt me echt uit de put. Hij maakt ons blij op momenten dat we 't nodig hebben, we kunnen echt niet meer zonder 'm!"
Tastbare plek
De familie koos na de dood van Dennis voor een algemeen graf op de begraafplaats in Voorhout. Met de tien verstreken jaren is de tijd gekomen dat het graf moet worden geruimd. Dat viel zwaar. Aad: "We hebben de beeldjes van het graf gehaald, die staan nu in de tuin. En de steen staat op zolder, daar hebben we nu een plaatsje ingericht. Het viel niet mee om het graf zo leeg en kaal te zien. Het voelt heel erg definitief, het is een heel naar idee dat je zoon nu gewoon nergens meer ligt". Cilia: "Als je dan zo dat stukje kunstgras oprolt en in de vuilnisbak gooit, komt het besef dat je er niet meer zomaar even langs kan gaan, wanneer je maar wilt. Natuurlijk hebben we nog genoeg herinneringen aan Dennis, maar het was een soort tastbare plek, en dat is nu weg. En dat is heel moeilijk".
Nieuwe verhalen
Het is dan misschien tien jaar geleden, maar vergeten, dat is Dennis zeker niet, bleek zaterdagavond wel. Niet door zijn familie, maar ook niet door zijn vrienden, buren, klasgenoten en ex-vriendinnetjes. Een fotoalbum vol verhalen getuigt daarvan. "Ik heb iedereen in mijn omgeving gevraagd om een herinnering of een leuk verhaal op te schrijven over Dennis, of een leuke foto op te zoeken", zegt Cilia, terwijl ze glimlachend door het boek bladert. "Er staat al heel veel in. Tijdens de herdenkingsavond kan iedereen zijn herinnering erbij schrijven. Dennis was echt een dondersteen, haalde altijd kattenkwaad uit. Ik vind het zo leuk om al die verhalen te lezen, ik lees steeds weer iets wat ik nog niet van hem wist."
De hechte vriendschap tussen Dennis en zijn vrienden, blijkt niet alleen uit het organiseren van de herdenkingsavond. Nog altijd hebben Cilia en Aad contact met de jongens en meiden, die intussen achter in de twintig zijn. Ze gaan trouwen en krijgen kinderen, maar de ouders van Dennis zijn nog steeds onderdeel van hun leven. Geweldig, vindt Aad. "Met Oud en Nieuw komen ze altijd nog even een biertje halen. Ik kijk er dan echt naar uit dat ze komen. We halen herinneringen op aan onze zoon en horen hoe het met hen gaat. Ik vind het heel fijn dat er nog steeds contact is. Het houdt Dennis levend."
