Klasgenotenfestival brengt veel herinneringen boven
Sassenheim n Wat hadden ze het gezellig met elkaar, de achttien oud-klasgenoten uit 1964 van de Kompasschool. Van heinde en verre waren ze gekomen dankzij enorm veel speurwerk van Betty van den Berg-Koppier. Het resultaat was een bijzondere leuke bijeenkomst tijdens de Open Monumentendag.
Door Piet van Kampen
"Het was onze laatste kans om in dit schoolgebouw de reünie te organiseren,"' vertelt Betty die samen met Corrie Klinkenberg de bijzondere reünie voor haar klas organiseerde. "De Kompasschool staat wel op de monumentenlijst, maar binnen worden er appartementen gebouwd", licht zij toe terwijl de eerste gasten binnen druppelen. Hanneke Taekama-van der Hulle is samen met haar echtgenoot helemaal uit het Zeeuwse 's-Heer Hendrikskinderen gekomen. "Meid, wat leuk dat jullie de moeite hebben genomen om te komen," klinkt het verheugd. En zo volgden er nog vele begroetingen en verbaasde gezichten, omdat iedereen een dagje ouder is geworden. "Maar jij bent nog niks veranderd," is even verderop met een Drents accent te horen. Betty spreekt de volgende oud-klasgenoot aan. "Oh, jij bent Henk Witte van de vroegere schoenenwinkel in Sassenheim," zegt ze enthousiast. Henk Witte, tegenwoordig woonachtig in 's-Gravendeel: "'Het is voor het eerst dat ik hier door de voordeur de school binnen kom. Vroeger als kind moest je altijd via de zijdeur!"
Het Klasgenotenfestival was onderdeel van de Open Monumentendag en in Sassenheim georganiseerd door de Stichting Oud Sassenheim. In de Annakapel, Kanstanjehof en de Kompasschool konden oud-klasgenoten elkaar ontmoeten.
Betty heeft veel werk gezet om haar klas compleet te krijgen: "Ik heb er veel in gestopt om alle klasgenoten te achterhalen. De zoektocht ging via Google, maar ik heb ook veel gemaild, gebeld en bij familie nagevraagd. Met enkelen die naar het buitenland zijn verhuisd, kreeg ik geen contact. En er zijn inmiddels ook drie oud-klasgenoten overleden."
Poëziealbum
Er komt een vrouw binnen wandelen die in eerste instantie niet door Betty werd herkend. "Wie ben jij?," vraagt ze nieuwsgierig. "Ik heb een poëziealbum gevonden dat jarenlang bij mij thuis lag," zegt Petra Molenaar. "Het is van Marijke de Grauw. Haar broer woont in Twente en die is hier vandaag ook. Hij heet Ruud en heeft er zelf ook nog iets in geschreven. Nu wil ik het aan hem teruggeven." En zo ontstaat er weer gespreksstof in de groep die daarna met elkaar ging lunchen. Daar werd spontaan het voorstel gedaan om vaker een reünie te houden.