Plezier en ontroering bij 2e editie 'The sound of Warmond'
warmond n Zaterdag 8 september in het monumentenweekend was het zover: de tweede keer 'Sound of Warmond in de prachtige oude protestantse kerk.
Nog voor het eerste concert begon waren er al mensen om een kijkje te nemen in de kerk. En zo zou het de heel dag blijven. Om 11.00 uur was het publiek erg onder de indruk van het virtuoze spel van de, nog zo jonge, organist Jan Pieter Lannooy. Bij de variaties op het lied 'Merck toch hoe sterck' van de Nederlandse componist Cor Kee ging er een zucht van herkenning door de kerk. Om 12.00 uur speelden de hoboïst Arthur Klaassens en de organist Geerten van de Wetering een volledig Bachprogramma. Wie kent de uitspraak niet? 'Geen dag zonder Bach'! Het was een prachtige programmering die perfect paste in de akoestiek van de kerk. Om 13.00 uur klonk in het open podium een zeer afwisselend programma. Het koor Tourdion uit Delft zwierde bij het laatste lied als dronken lieden over het podium. De Argentijnse klanken van het Wim Hofman gitaarensemble waren voor velen een, aangename, verrassing. Het ensemble Camerata Musica Warmelda, speelde in een prachtige bezetting van zowel blazers als strijkers een programma uit de zestiende eeuw.
Ontroering
De ontroering kwam aan de beurt bij het (jeugd)blokfluitorkest 'The Warmond Whistlers'. Het was opvallend hoe goed de oudere leerlingen speelden en samenspeelden, maar bijna te lief om te zien hoe, heel kleine jongetjes, verschrikkelijk hun best deden toen ze even mochten meespelen. Om 14.30 uur werd de dag besloten met de voorstelling 'Prinses Serena en de eenhoorn'. Kinderen uit het publiek deden mee als prinsessen of waren voor even het personeel van de prinses. Het publiek werd ingeschakeld om de prinsen voor te zeggen (Londen! Parijs!), of hun mededogen te tonen (aaaaaaaaaaaach), en er werd samen gezongen. De sopraan Serena Jansen en de accordeonist Aldert Prast speelden hun rollen zeer overtuigend. Aan het slot van de voorstelling was weer plaats voor ontroering. De prinses koos uiteindelijk niet voor de prinsen maar voor de eenhoorn. De reden? De prinses heeft maar één been, en de eenhoorn heeft maar één hoorn, daarom horen ze bij elkaar!