'Een Iron Man winnen is ongelofelijk'
Voorhout n De Voorhoutse Tessa Kortekaas (30) had een droom: ooit wilde ze de Iron Man op Hawaii winnen. Veel sneller dan gedacht kan ze dat doel afvinken. 'Mijn lach knalde van mijn gezicht. Je wilt huilen en lachen en juichen. Eigenlijk alles tegelijk.'
"In Hawaii krijg je een bloemenslinger als je het eiland opkomt. De traditie is dat je die ook achterlaat als je weer weggaat. Op de dag van mijn vertrek, ben ik naar de plek gegaan waar ik definitief aan de leiding kwam. Ik ben naar de zee gelopen en heb de krans in het water gelegd. Toen begonnen de tranen te stromen. Eigenlijk besefte ik toen pas echt wat ik gepresteerd heb."
Tessa Kortekaas vertelt het verhaal van 'haar' Iron Man op maandagochtend in de woonkamer van het huis van haar ouders. Buiten is al niet te missen dat ze in Voorhout is. 'Tessa Wereldkampioen' staat op het spandoek dat aan de gevel van het huis hangt. Sinds zaterdagavond is ze weer even in Nederland, nadat ze diezelfde ochtend nog een wedstrijd op haar thuiseiland Lanzarote won.
De Iron Man is het zwaarte triathlon-circuit ter wereld. Er zijn op diverse plekken in de wereld wedstrijden, waaronder in Maastricht en Tessa's huidige woonplaats Lanzarote. De Iron Man in Hawaii is voor veel triatleten het ultieme doel. Wie daar wint, mag zich namelijk ook wereldkampioen noemen. Voor Tessa kwam die droom op zaterdag 13 oktober uit. De 3,8 kilometer zwemmen, 180 kilometer fietsen en 42 kilometer hardlopen legde ze af in 9 uur en 36 minuten. Als snelste van alle niet-professionals in haar leeftijdscategorie 30-34 jaar kwam ze over de finish. De beker, een handgemaakte 'Umeke', is voor de Nederlandse.
Haar sponsor heeft op zondag 28 oktober, een dag nadat ze op Schiphol is geland, een kleine huldiging georganiseerd in sporthal De Tulp. Vrienden en familie luisteren ademloos naar het verhaal over de wedstrijd van haar leven. Even raakt ze geëmotioneerd als ze de laatste meters naar de finish beschrijft. Het ongelofelijke gevoel. De euforie. Maar ook het ongeloof: is het echt?
Went het al om wereldkampioen te zijn?
"Nou, het went wel, maar het blijft fantastisch wat je allemaal meemaakt. En zeker na de wedstrijd. Dan zet je de telefoon aan, en die ontploft van de berichtjes via Whatsapp en sociale media. Natuurlijk weet je dat je de wedstrijd hebt gewonnen, en dat je een dijk van een tijd hebt neergezet, maar het echte besef, dat is er natuurlijk nog niet. Ik heb daarna ook nauwelijks geslapen. Je bent doodop, maar tegelijkertijd barst je van de adrenaline. Je lichaam is zo moe, maar je weet niet meer hoe je moet liggen. Mijn telefoon lag naast mijn bed. Ieder keer bedacht ik me hoe laat het in Nederland zou zijn. Toen het daar ochtend was, heb ik veel mensen een berichtje gestuurd.
Ook de dag na de race draai je nog op adrenaline. 's Avonds hadden we van Iron Man nog een groot diner en de ceremonie. Dat was echt een groot feest. Al moet ik eerlijk zeggen dat het toen nog steeds niet helemaal tot me doordrong."
Even terug naar het begin van de wedstrijd. Je kwam niet als eerste het water uit…
"Met zwemmen lag ik in de middenmoot. Daar raak ik niet meer van in paniek. Voorheen had ik het gevoel om te jagen als ik op de fiets stapte. Dan liep ik te hard van stapel. Nu weet ik precies hoe hard ik moet fietsen om genoeg energie over te houden voor de marathon. Het eerste deel van het fietsparcours is een lus van vijftien tot twintig kilometer. Daarna ga je de snelweg op en is het 80 kilometer rechtdoor en dan keer je om en rij je dezelfde weg weer terug. Voordat ik de snelweg opdraaide, hoorde ik van mijn coach dat ik dertiende lag. Dus in dat kleine stukje, had ik al een aantal deelnemers ingehaald.
De eerste 80 kilometers op de fiets ging fantastisch. Ik haalde de ene na de andere vrouw in. Dat kun je zien aan de wedstrijdnummers. Iedereen in mijn leeftijdscategorie had een nummer in de 2100. Op die manier kun je het redelijk in de gaten houden. Al voor het keerpunt wist ik voor 99 procent zeker dat ik op de eerste plek lag.
Krijg je daar vleugels van?
"Het klinkt misschien stom, maar het is wel een beetje wat je verwacht in de wedstrijd. Fietsen is mijn sterkste onderdeel. De kans is dan groot dat je vooraan fietst. Maar dan evengoed, het geeft een soort een opluchting. Het is een bevestiging dat je goed in de race zit. Nog steeds is dan vooral belangrijk om je koppie erbij te houden. Je niet gek te laten maken."
Hoe hebben je ouders de wedstrijd gevolgd?
Er is een livestream waarop je live naar de finish kijken. Dat is wel het enige beeld, dus dat wordt pas na een uur of acht interessant. Mijn moeder heeft de hele nacht opgezeten. Mijn vader is op een gegeven moment naar bed gegaan, maar werd halverwege de nacht wakker. Toen kon ook hij niet meer slapen en hebben ze mij samen gevolgd. De wedstrijd was natuurlijk best wel spannend."
Bij de laatste wissel, van fiets naar de marathon, lag je geen eerste meer…
"Er gebeurde iets waar ik totaal geen rekening mee had gehouden. Menig supporter schrok ook. Ik werd na 120 kilometer op de fiets weer gepasseerd door een dame. 'Wat gebeurt mij nou?', dacht ik op dat moment. Dat was ik niet gewend. Ik probeerde bij haar te blijven, maar ze ging te hard. Daar moest ik de knop omzetten. Ik dacht: 'Ik hou me aan mijn plan en neem gas terug en ik weet waarvoor ik dat doe. Ik moet nog een marathon lopen. De fout die ik kan maken, is zij misschien nu aan het maken'. Of dat uiteindelijk haar fout is geweest, weet ik niet.
Voor de wisselzone had ze nog tweeënhalve minuut voorsprong. We begonnen aan de marathon en blijkbaar liep zij in het begin wat harder. Na een kilometer of vijftien hoorde ik dat ik anderhalve minuut achter liep. Ik wist, als ik inloop –en ook al is dat maar heel langzaam- dan loop ik makkelijker. Dan ga ik haar pakken. Ik voelde me nog steeds sterk. Vijftien kilometer voor de finish passeerde ik haar. Ik had 27 tot 28 kilometer nodig gehad om een gat van twee minuten dicht te lopen. Ook hier moest ik mezelf herinneren, dat ik mij aan het plan zou houden. Want als ik nu zou gaan versnellen om haar in te halen, dan zou ik mezelf misschien opblazen. Ik passeerde haar op een mentaal 'pokkenstuk'. Op het heetste punt van de wedstrijd, tussen de lavavelden en waar de temperatuur aan het asfalt was opgelopen tot 52 graden. Voor haar was dat mentaal een mokerslag, maar het gaf mij juist vleugels."
Ben je daarna nog gefocust of denk je al aan de overwinning?
"Ik lig eerste en ik denk dat ik ga winnen. Maar je wil nog geen feestje vieren. In mijn hoofd herhaalde ik constant dat ik mij moest focussen. Genoeg blijven drinken, En vooral dat ik mij aan mijn plan moest houden. Want ook al is het 'nog maar' twaalf kilometer, het is ook nog een uur. Ergens in je achterhoofd is het feestje wel begonnen, maar je wil het nog niet toelaten. Dat mocht pas de laatste kilometers. De laatste drie kilometers zijn waanzinnig. Dan kom je in de drukte, met publiek en muziek. Iedereen is aan het juichen. En ze zien hoe blij je bent. Mijn lach knalde van mijn gezicht. Je wilt huilen en lachen en juichen. Eigenlijk alles tegelijk. Een paar honderd meter voor de finish zie je je coach staan, die geef je een high-five waarvan je hand nog een uur lang brandt."
En dan kom je over de finish…
"Tranen met tuiten. En ongeloof. Uiteindelijk besefte ik nog eerder dat ik wereldkampioen was, dan hoe goed mijn race was. Nog steeds als ik aan de wedstrijd denk en mijn tijden zie, dan ben ik trots. Die 9 uur en 36 minuten op Hawaii is mijn persoonlijk record. Niet veel mensen lopen een pr op Hawaii. Misschien is dat ook omdat ik pas net ben begonnen. "
Hoe maakte je kennis met triathlon?
"Ik heb altijd al gesport. Op jonge leeftijd schaatsten ik bij de Warmondse IJsclub en deed aan wielrennen bij Ren- en Toervereniging De Bollenstreek. Op mijn negentiende kreeg ik de ziekte van Pfeiffer. Sporten lukte niet meer. Toen ik het weer beter ging, heb ik het schaatsen en fietsen weer opgepakt. Maar dat ging niet zoals ik gewend was. In plaats van om de prijzen mee te doen, was ik pelotonvulling. Dat was ik niet gewend. En hoe hard ik ook trainde, in wedstrijden lukte het niet meer. Het zorgde voor zoveel frustratie en verdriet, dat ik uiteindelijk op mijn 23ste gestopt ben.
Ik ben daarna altijd blijven sporten, maar dan zonder doel. Na een aantal jaar deed ik voor de lol mee met de triathlon in Noordwijkerhout. Dat vond ik leuk, maar het is niet dat daar mijn passie voor de sport begon. Pas later besloot ik lid te worden bij triathlonvereniging de Bollenstreek. Ik deed mee aan wedstrijden en een van de eerste keren won ik ook. Die kwarttriathlon ging zo makkelijk, dat ik mij inschreef voor de halve triathlon in Almere. Het idee was dat ik dan nog maanden had om te trainen. Voordat het zover was, had ik er toch al een paar gedaan. In een sneltreinvaart ging het van beginner naar veel meer. In Almere werd ik vierde in mijn leeftijdsklasse. Daarna dacht ik: drie halve triathlons in een seizoen, dat ging me eigenlijk best wel makkelijk af. De halve is ook al niet meer een uitdaging. Volgend jaar wil ik een Iron Man doen."
De eerste Iron Man was op Lanzarote, waar je inmiddels ook woont. Hoe kwam je tot die keuze?
"Bij het uitzoeken heb ik gekeken naar de verschillende parcours. Maastricht vond ik leuk, maar voor mijn eerste triathlon wilde ik graag naar het buitenland. Lanzarote heeft een relatief zwaar parcours op de fiets, en omdat dat mijn sterkste onderdeel is, koos ik daarvoor. Het fanatisme kwam in sneltreinvaart weer terug! Bovendien vond ik het ook een mooie gelegenheid om op Lanzarote op trainingskamp te gaan. Daarmee is het avontuur voor mij eigenlijk begonnen. Ik kwam in contact met een Nederlander die een fietsverhuurbedrijf heeft. Hij bood mij al snel een baan aan en zei dat ik na de Iron Man direct kon blijven. Ik had in Nederland mijn eigen massagepraktijk. Dat vond ik nog steeds heel leuk, maar ik voelde wel dat ik aan iets anders toe was. Toen kwam dit op mijn pad. Ik kon alleen maar denken: 'Waarom niet?'. Ik had niets te verliezen. Dat is nu anderhalf jaar geleden. Met die keuze is mijn leven totaal veranderd. Als ik niet voor de Iron Man op Lanzarote had gekozen, was ik daar niet op trainingskamp gegaan en had ik niet er gaan werken, wonen en leven. Er kan veel gebeuren in korte tijd."
Hoe zien jouw dagen daar eruit?
"Ik huur een appartement en woon hemelsbreed 500 meter van mijn werk vandaan. Sinds begin dit jaar werk ik in een sportcentrum. Ook geef ik bij de lokale triathlonvereniging fietstraining aan kinderen. Ik train dagelijks, nagenoeg elke dag twee sporten. Niet een gemiddeld aantal uur per dag, want ik heb bijvoorbeeld transitie-trainingen. Een aantal uren op de fiets en dan meteen anderhalf uur lopen erachteraan. De andere dag een uurtje lopen en uurtje zwemmen. Grofweg train ik 18 tot 24 uur in de week."
Is er ook iets niet leuk aan de triathlon?
"Goede vraag...Nee, ik weet het zo één, twee, drie niet. Je hebt altijd wel een moment in de wedstrijd waarin je denkt: 'Waarom wilde ik dit?! Maar zodra je over de finish komt, denk je al: zo wanneer is de volgende?'."
Blijf je voorlopig nog op Lanzarote?
"Lanzarote voelt als thuis. Sinds mijn nieuwe baan, is gewoon alles zoals ik het zou willen. Alles valt op zijn plek. Ik heb daar nu mijn leven. Ik heb een leuk appartement, vrienden, leuke collega's. Als ik zeg 'ik ga naar huis', dan bedoel ik nu ook Lanzarote.
Om eerlijk te zijn, mis ik helemaal niets. Tessa moet lachen: Nou ja, misschien wel kaas en speciaalbier. Dat klinkt niet echt iets voor een triatleet, maar af en toe heb ik ook ontspanning nodig. Niet dat ik nooit aan thuis denk. Natuurlijk mis ik soms dingen. Ik vind missen dan zo'n beladen woord. Ik heb het gewoon heel fijn daar. Wat ik hier had, heb ik nu op Lanzarote. Dat betekent niet dat familie en vrienden vervangbaar zijn. Ik vind het soms jammer dat je niet even iemand een knuffel kan geven. Aan de andere kant is het niet aan het eind van de wereld. Zaterdagochtend had ik nog die wedstrijd op Lanzarote en 's avonds was ik hier."
Je hebt nu de wedstrijden der wedstrijden gewonnen. Wat is je volgende doel?
"Daar durf ik nog niet zo goed over na te denken. In 2019 kom ik uit bij de professionals. Dit is niet zoals veel mensen denken. Ik moet gewoon nog blijven werken, maar het doel is wel dat ik financiële sponsoren ga vinden. Om meer te kunnen trainen, heb je ook meer rust nodig. En om dat te realiseren heb ik meer financiële middelen nodig. Voor reizen, voor wedstrijden. Zonder sponsoring zal het verschil met dit seizoen niet megagroot zijn. Je begint weer als jonkie in een ander deelnemersveld. Volgend jaar race ik tussen de grote meiden."
| Foto: Willem Krol
| Tekst: Marieke Kamer