'Ik hoop iets bij mensen te raken'
n Egbert van der Weide nieuwe columnist in De Teylinger
Teylingen n De oplettende lezers had het al gezien: sinds twee weken staat op de servicepagina van deze krant de column 'Uitgeweid'. Geschreven door Egbert van der Weide (58), voormalig dominee in de Witte Kerk in Noordwijkerhout. Daar was hij tien jaar actief, voordat hij vanwege gezondheidsredenen halverwege 2017 met emeritaat ging. Zijn pensioen benut hij goed, de dagen zijn zo gevuld, vertelt hij op een zonnige ochtend op een terras in zijn nieuwe woonplaats Warmond.
Van der Weide werd geboren in het Drentse Hoogeveen, en ging, na het gymnasium, Theologie studeren. Het beroep van dominee bracht hem achtereenvolgens in Zeeuws-Vlaanderen, Nijverdal en Maassluis, voordat hij in 2007 in Noordwijkerhout kwam wonen. De opdracht daar was onder andere om de protestantse kerk zichtbaar te maken in het overwegend katholieke dorp. Zo kwam hij uit bij het Noordwijkerhouts Weekblad, waar hij elf jaar lang wekelijks een column voor schreef. Eerst 'Rond de Witte Kerk' en, eenmaal met emeritaat, onder de titel 'Uitgeweid'. Ondertussen veranderde er meer. Van der Weide en zijn vrouw besloten om te verhuizen binnen de Bollenstreek. "Mijn vrouw wilde graag naar haar werk in Katwijk kunnen fietsen. Dat was de enige eis. We hebben dus een cirkel getrokken en zijn in verschillende dorpen gaan kijken. Warmond had al onze lichte voorkeur, maar het is met geluk dat we hier anderhalf jaar geleden zijn komen wonen."
Kinderen
Zijn vier kinderen wonen inmiddels niet meer thuis, maar met een dochter in Oegstgeest, twee zoons in Leiden en 'de verste zoon', zoals de columnist het formuleert, in Den Haag, zijn ze toch om de hoek. "Ze zeiden bij onze verhuizing dat we steeds dichterbij ze komen wonen," lacht Van der Weide. Als inspiratie dienen ze niet meer. "Toen ik nog dominee was, hield ik wel eens praatjes in de kerk met de kinderen, en dat vertelde ik ze over mijn eigen kinderen. Dat vonden ze toch niet zo heel leuk. Na afloop kreeg ik dat ook wel eens te horen."
De inspiratie voor zijn wekelijkse bijdrages komt vooral uit het dagelijks leven. "Als je op straat kijkt, gebeurt er al genoeg. Ik heb thuis een heel lijstje met onderwerpen liggen. Daar kom ik niet eens aan toe, want vaak komt er wel iets tussen." Ook het schrijven zelf gaat makkelijk. "De hele week suddert het al, en als ik er in het weekend voor ga zitten, staat het zo op papier." De columns zijn licht van toon, niet te zwaar, soms met een scherp randje. "Ik hoop ergens iets bij mensen te raken. Dat mijn column mensen ontroert, dat ze even op een verkeerd been worden gezet, of op andere gedachte gebracht worden. Of even moeten lachen. Ik vind het niet erg om mijzelf te kijk te zetten. Zelfspot is belangrijk."
De buurvrouw heeft zijn eerste columns in ieder geval gelezen. Van der Weide lacht: "Na mijn eerste bijdrage, zei ze gekscherend: ik vertel jou niets meer!".