Mysteries
Er zijn van die dingen die zich op straat doen waarvan je niet weet wat je ervan moet denken. Een loslopende hond bijvoorbeeld. Ik bedoel niet een viervoeter die losloopt op de daartoe aangewezen gebieden (of illegaal daarbuiten…), waarvan na enige tijd wel een bijbehorende bezitter verschijnt met dito riem die de hond onder zijn hoede heeft. Nee, echt zo'n hond die op een regenachtige dag zomaar je straatje in wandelt, her en der snuffelt en plast, pal voor je deur iets van meer gewicht laat vallen en doodleuk doorloopt. Je wacht tot er iemand verschijnt die al dan niet van plan is het gedeponeerde op te rapen, maar nee. Niemand. Een losse, loslopende hond. Van arren moede heb ik zelf maar opgeruimd wat hij precies in onze looproute neerlegde. Maar de vragen blijven: van wie is die hond? En weet-ie dat?
Onze eigen hond keek er niet van op. Hij heeft andere zaken waarover hij zich verbaast: loslopende mensen! Twee of meer mensen bij elkaar kan hij plaatsen: dat is een soort van roedel. Maar een loslopend mens, zonder hond? Telkens als hij zo iemand ziet bij het uitlaten zie je hem kijken en denken en zich verbazen. Een mens zonder hond…
Terwijl ik dat alles overdacht fietste ik voor een afspraak naar de stad. Onderweg zag ik opeens overal fietsen met een leeg kinderstoeltje. Wel een bestuurder, vader/moeder/oppas/opa/oma of wie dan ook – maar allemaal met een leeg stoeltje. Waar zijn die kinderen gebleven? Toch niet onderweg verloren? Zoiets merk je. Hoop ik. Er zijn beslist allemaal goede verklaringen voor te bedenken, maar toch. Mysterieus.
Zo stond er eens, in een restaurant waar ik koffie zat te drinken, na het vertrek van een grote groep ouderen die daar busgewijs met hetzelfde doel naar toe waren vervoerd een loze rolstoel. Iedereen weg, bus vertrokken – en daar stond tot verbazing van overige klandizie en personeel die lege rolstoel. Me dunkt: er moet toch iemand zijn die z'n rolstoel ogenblikkelijk mist?
Een mysterie mevrouw, net wat u zegt…
egbert van der weide