Troost
Dit stukje is voor de mensen die het na een maand al helemaal hebben gehad met de herfst. Voor wie in vallende bladeren, voze paddenstoelen en nog meer grijze lucht geen schoonheid zien, met de beste wil van de wereld niet. Voor wie het woord depressie niet louter een meteorologische term is maar bittere werkelijkheid, in hun hoofd en hun huis. Voor wie zich niet kan vermeien in kaarsen en speculaasjes bij de koffie. Voor wie niet geholpen is met reclametafereeltjes van gezellig stamppot etende gezinnen, integendeel. Voor wie echt schrikt van de halloweenhorror die moet doorgaan voor een kinderfeestje. Voor wie goed begrijpen kan dat al die dikke spinnen voor de winter wegkruipen, maar moet dat nou echt in hùn huis? Voor wie, door alle aandacht die besteed wordt aan herdenken, alleen maar nog meer bepaald wordt bij zijn of haar verdriet. Voor wie zich niet mee wil laten slepen in de Zwartepietencontroverse, omdat-ie echt niet de bedoeling heeft met een zwart geschminkte blanke anderen te discrimineren maar ook geen heil ziet in het al evenzeer doorgeschoten fanatieke gedram van wie denkt dat onze volksaard staat of valt met die zwart geschminkte knecht. Voor wie zo moe wordt van alle fanatieke polarisatie op welk gebied dan ook. Voor wie nietsvermoedend, op zoek naar een bloempotje, in het tuincentrum verzeild raakt in een orgie-achtige kerstshow, met bewegende ijsberen, zingende rendieren en een snurkende kerstman – en het is nog maar eind oktober. Voor wie tegen Kerst opziet omdat-ie er niks mee heeft. Of omdat-ie dan wéér alleen is. Of juist omdat het haar ter harte gaat dat de clou van Kerst gesmoord wordt in kerstboter. Voor wie heel erg toe is aan een winterslaap. Voor wie het niet gauw genoeg 2 januari 2020 kan zijn. Voor wie beseft dat er eerst nog meer blaadjes zullen vallen, nog meer mist en nog meer regen. Of, erger nog, gladheid, vorst, autoruiten krabben en haperende motoren. Voor al die mensen is er hoop.
De winter komt.
Maar het voorjaar ook.
egbertvanderweide