Op de markt
Ik kom graag op de markt. Het geroezemoes, de sfeer, de drukte. De volle kramen met kaas en vis en bloemen en groente en fruit. De geur van vers gebrande noten. Ik heb de indruk dat marktkooplui hun waar minder luidruchtig aan de man brengen dan vroeger. Elke markt was in mijn herinnering een soort standwerkersconcours. Maar humor hebben ze nog altijd. Zoals die groenteboer op de vrijdagmarkt in Maassluis, die aan de dame die om perssinaasappels had gevraagd bloedserieus vroeg of het voor een elektrische of een handpers was. Waar zij, tot grote hilariteit van alle klanten, al even serieus op in ging.
Een dierbare vriend van ons stond in vroeger dagen op een markt in Terneuzen waar hij met zijn kleindochter bloemen verkocht. Hij hoefde niet meer te werken maar deed het zo graag. Aan een Belgse madam die de parkiettulpen in zijn kraam zo mooi vond, gaf hij in alle ernst het advies er, voor ze naar bed ging, een theedoek over heen te draperen. Anders bleven ze de hele nacht krijsen. Als haar echtgenoot niet was begonnen te lachen had ze het nog gedaan ook, denk ik. Al moet je met humor op de markt uitkijken.
Laatst zag ik in een buurdorp de kraam van de groenteboer die ook in mijn eigen dorp op de markt staat. Hij regelt wel eens een maaltje zoete appels voor me – die heeft-ie niet standaard in zijn assortiment. Ik bestel ze dan en hij zorgt dat ik ze in Warmond kan ophalen. De dame die me hielp kende het verschijnsel niet. Voor de hete bliksem, zei ik er achteraan. Daarop begon een andere klant bijna te kwijlen: 'o dat is lekker! Mag ik mee-eten?' Ik riep meteen van ja. Zo ben ik. Later bedacht ik dat die mevrouw misschien wel net zo spontaan was als ik. En wie weet had ze een man en dertien kinderen. Dus toen ik afgelopen zaterdag mijn appeltjes ging halen heb ik wel even gekeken of zij daar niet stond te wachten om mij en de appels te volgen zodat ze mijn adres wist… Ach, wat kan het schelen. Als ze dit leest: van harte welkom. Mijn vrouw schilt wel wat meer…
egbertvanderweide