Tied veur plat
Meert is dialectmoand. Ie’j hebt mit ’n allen nog nooit ies wat in ’t Drèints van me’j leaz’n geleuf ik. Dan kön dit stukkie oe wel ies tèg’nvall’n. ’t Kan ok wean da’j ‘t wàl mooi vind, ’n column in ’t plat. Me’j makt niks uut. Ik skrieve gewoon dizze wèke in ’t plat. Dat is nog merakel meuilik. D’r bint gien spellingsrègels veur ’t Ogeveins. Ik doe dus maor wat. En ik proate ok hoaste gien plat meer. Thuus praote we’j hooghaarlemmerdieks. We’j bint allebeide Drènts, de vrouw en ik, moar de vrouwe möt altied lach’n um mien plat. Dat van heur is aans: ze’j kömp uut Beil’n, ik uut ’t Ogeveine. Be’j heur thuus preuten z’altied plat. Mien plat is tweidehaans. Mien va en mien moe hebt met oens as kiender altied Hollaans praot. As ik al ies per ongeluk iets zèe in ’t Drènts, dan zèe mien moe: wat zeg je? En dan mös ik ’t nog ies zegg’n, maor dan netties in ’t Hollaans. Zo gung dat. Plat was onfesoenlik. Hollaans was bèter. Toen ‘k domnèer waar in Nijverdal, kön ik oaveral plat proaten. Ik heb daor wel ies in ’t plat prèekt. Dialectdeenst, wör dat nuumd. ‘k Wol dat dat hier nog ies kön. Moar de luu begriept zeins noe al zo weinig van de prèeke – ’t zöl d’r niet bèter op wodden as ’t in ’t plat gung. Op ien adresse in Noordwijkerhout gung ’t nog wel ies in ’t Drènts: ik har ‘n gemientelid dat uut Drènte weg kwaamp (zo zegt ze dat bej oons, ‘waor ko’j weg?’) Ze’j was boer’ndochter uut de buurte van Möppelt. Maor ze’j lèeft niet meer. Ok dat kleine beetie Drènts in de vrömde is noe veurbe’j. Dus a’j ’t me’j niet kwaolik nèemt, skrief ik noe en dan ‘n stukkie in ’t plat. Skrief – dat stiet er goed. Waor ie mit mekaare ‘sch’ zegt, doar zegge we’j ‘sk’. Skaop en skoele en skeurstien. En mit de H ligt we’j ok nog wal ies oaverhoope. We’j koomt uut ‘t Ogeveine en we’j gaot èn Hassen. ’n Buurjochie har dan ok wat perblèem mit mien moe heur name. Ze wör Bea nuumt, maor he’j zèe dat altied verkèerd. We’j möss’n daor umme lach’n, maor mien moe was d’r niet bliede mit, dat kö’j begriep’n. ’t Klönk ook wat mal. Tante Beha. En echt plat was ’t ok niet…
egbertvanderweide