Sound of silence
Op de zoveelste coronadag loop ik al vroeg buiten. Het belooft prachtig weer te worden. Of we toch allemaal zoveel mogelijk thuis willen blijven. De hond is mijn rechtvaardiging. Het is onwerkelijk stil, zo stil als een late zomeravond in de binnenlanden van Drenthe. Schiphol zwijgt, de enkele vliegmachine die overgaat valt op. De A44 is nagenoeg leeg. De spoorbrug over de Leede heeft tijd om bij te komen van de last aan treinen die er dagelijks overheen dendert. Genabuurden halen opgelucht adem. Ikzelf heb doorgaans weinig last van de Randstadgeluiden. Maar ik ken mensen die er niet van kunnen slapen. Of bij wie de kopjes in de kast rinkelen bij elk voorbijkomend vliegtuig. Ik gun hen deze rust, hoe vervelend de aanleiding ook is. En dan de vogels! Alsof ze allemaal denken ‘en nu wij!’ Ze kwetteren, fluiten, tsjilpen en zingen dat het een lust heeft. Heel de dag is hun gouden uur. Thuis geniet ik van de kanaries van de buren, van koerende duiven en roepende meesjes. Ik bedenk me dat dit ook nog eens het begin is van de Stille Week, de week voor Pasen. Het is alsof je alles bewuster beleeft nu alles anders is dan normaal. Ook Pasen. Maar net zo goed de vriendelijkheid van mensen die je tegen komt: iedereen groet elkaar. Maar alles zacht, bijna voorzichtig: de stilte die is neergedaald wordt vanzelf geëerbiedigd. Terwijl ik verder loop, naderen aan de overkant wielrenners in iets te opzichtige, fluorescerende verpakking. Maar goed, zo zie je ze wel. En je hoort ze ook. Als je de afstand die ze moeten houden optelt bij het geraas in je oren wanneer je hard fietst, weet je hoe hard je moet roepen om je verstaanbaar te maken. En dat doen ze ook. Ik hoor een luide flard van het gesprek. Eentje roept: ‘Nou dat is nog niks, weet je wat mìjn schoonmoeder doet…’ en weg zijn ze . Nooit zal ik te weten komen wat die schoonmoeder deed. Ik weet wel dat haar schoonzoon lelijk de stilte brak. Met haar als alibi. Wanneer ze voorbij zijn, gaat de stilte onverstoorbaar verder waar ze gebleven was. Alsof er niks is gezegd…
egbertvanderweide