Kopje suiker – deel 2

7 september 2020, 14:36

Wij hadden thuis heel lang geen telefoon. Moest er per se gebeld worden, dan deden we dat bij de buren. Wie ons echt moest hebben belde daar ook naar toe. Er werd sowieso niet veel gebeld. Je stuurde een brief of een kaart. Dichterbij fietste je even langs. Dingen regelen deed je aan een loket, al dan niet met wachtrij. De dokter hield inloopspreekuur. Voor boodschappen hoefde je de deur niet uit: de kruidenier, de melkboer, de groenteboer en de bakker kwamen aan huis. Nee, ik hoef dat allemaal niet terug. Als ik al eens last krijg van nostalgie ga ik in een hoekje zitten wachten tot het over is. Want de schaarste, de schaamte en het ongemak van toen hoef ik niet. Rijp op je deken in koude winters. Kolenkachels die niet aan de praat kwamen. Vroeger is voorbij: soms is dat jammer, meestal is dat maar goed ook. We kunnen in het echte leven alleen maar vóóruit. Maar we zijn onderweg iets kwijtgeraakt dat we niet kunnen missen: het besef dat we elkaar nodig hadden, en dat iedereen dat normaal vond. Wie een telefoon had, vond het niet gek dat er voor je buren werd gebeld in noodgevallen. Wie een auto had, bracht er zo nodig z’n vrienden en kennissen mee weg. Eieren op? Vergeten melk te kopen? Je leende bij de buren, en zij op hun beurt bij jou. Wanneer hebt u dat voor het laatst gedaan? Wij redden onszelf, we hebben niets en niemand nodig. En we raken elkaar daardoor meer en meer kwijt. Het lijkt mij het grootste probleem van onze tijd: het groeiende gebrek aan verbinding. Het geeft ruimte aan onverschilligheid, haat en geweld. Maar soms zijn de grootste dingen te tackelen met iets klein. De groeiende verdeeldheid waar ik me vorige week zorgen over maakte, is op te lossen met een kopje suiker. Ik stel voor dat we vanaf nu allemaal met opzet 1 boodschap per week vergeten. Zodra we dat nodig hebben, bellen we bij de buren aan om het te lenen. ’n Rol wc-papier, een ei, een pakje boter. En zij doen dat omgekeerd ook. Noem het een oefening in geven en nemen. Want ik blijf erbij: we hebben elkaar heel hard nodig.

egbertvanderweide