Kapster Sara (al zes jaar verliefd, sinds één jaar verloofd) heeft haar toekomstige man pas één keer ontmoet
Teylingen n Het zou zo maar een goed stel kunnen zijn voor de kerstspecial van 'All you need is love', het tv-programma van RTL waarin Robert ten Brink geliefden herenigt.
Door Jan Leune
Zij: Sara, 25 jaar, Nederlandse, van Iraakse afkomst, woont sinds 2012 in Teylingen, is kapster.
Hij: Martin, 30 jaar, Australiër, eveneens Irakees van geboorte, woont in Melbourne, is automonteur.
Sara en Martin zijn al zes jaar verliefd op elkaar. Ze leerden elkaar kennen via een Facebookgroep van over de hele wereld verspreide christelijke jongeren die in meerderheid gemeen hebben dat zij in Irak zijn geboren.
Sara en Martin hebben elkaar in die zes jaar zegge en schrijve één keer live ontmoet. Vorige zomer tijdens een vakantie in Turkije. En hebben zich toen meteen verloofd. Familieleden van beide kanten waren daarbij aanwezig.
In de kapsalon
Mijn kennismaking met Sara is onverwacht. Ik laat om de zoveel weken mijn haar fatsoeneren bij de dichtstbijzijnde kapsalon. Dat is (sinds ik in Sassenheim woon) Karam aan de Hoofdstraat. De afgelopen maanden werd ik daar enkele keren geknipt door een jonge vrouw. Die zei nauwelijks boe of bah. Dat vond ik wel zo prettig, want ook ik ben geen grote prater.
Vorige week vroeg deze kapster mij opeens of ze “u” of “jij” tegen me moest zeggen, hoe het met me ging in coronatijd en ze informeerde naar mijn hobby's. Na een paar tegenvragen van dezelfde aard kwam ze op dreef, praatte ze honderd uit, stelde zich voor als Sara. Ze bleek uit Mosoel te komen, woont in bij haar broer, is mantelzorger voor haar ziekelijke moeder, heeft als hobby schilderen. Sara vertelde verloofd te zijn met een jongeman die in Australië woont. Het koppel wil trouwen, maar gezien de coronarestricties is onduidelijk wanneer dat mogelijk is. “Raar verhaal he?”, besluit Sara mijn knipbeurt.
'Ik kom bij niemand thuis'
Als gepassioneerd krantenman was m'n belangstelling naar meer bijzonderheden gewekt. Ook hoofdredacteur Teuntje van Delft vond het in potentie ‘n interessant onderwerp voor de lezers van deze krant. Sara en ik hebben daarom een vervolgafspraak gemaakt. Sara vond de kapsalon een ongeschikte plek. Er zouden te veel mensen kunnen meeluisteren. Een ontmoeting bij Sara thuis bleek onbespreekbaar. “Ik ontvang niemand thuis”. Ook van een gesprek bij mij thuis wilde ze niets weten. “Ik kom bij niemand in huis, niet bij vrouwen en zeker niet bij een man”. Tot mijn verrassing stelde ze vervolgens zelf de Koffiemeulen als ontmoetingsplaats voor. Die zaak bleek vanwege corona grotendeels gesloten. We konden we er wel koffie-to-go en desgewenst bonbons en ander lekkers kopen. Sara bestelde chocomel. Ze stond er op die zelf te betalen. “Ik ben een zelfstandige vrouw”. Daarna gingen we met bekertjes in de hand naar Park Rusthoff. Daar deed Sara op een bankje haar verhaal.
Eenzaam gevoel
Ze is geboren in Mosoel, de stad in het noorden van Irak, het olierijke gebied tussen Eufraat en Tigris, bekend als Mesopotamië of Tweestromenland. Het afgelopen decennium het afgrijselijk bloedig strijdtoneel van voor- en tegenstanders van de Islamitische Staat.
Sara’s vader was voor de burgeroorlog werkzaam in de bouw, als kleine aannemer. Zijn gezin telt zeven kinderen, vijf jongens en twee meisjes. Ook al telde Mosoel destijds plusminus 1,8 miljoen inwoners (van wie negentig procent moslim), Sara voelde zich er eenzaam. Ze kon er alleen spelen met nichtjes, kinderen van zussen van haar vader en moeder. Sara deed er bovendien traumatische ervaringen op. Ze kan en wil er met niemand over praten. Zelfs niet met haar moeder, laat staan haar vader. Zelfs niet zoveel jaren later.
Nooit meer terug
Wanneer haar vader en moeder besluiten Irak te ontvluchten - zoals vrijwel alle andere christenen - is Sara er zelfs blij om. Ze wil nooit meer terug. Na een tussenjaar in een opvangkamp in Syrië belandt het gezin in het Asielzoekerscentrum Gilze, in Noord-Brabant. Sara leerde haar eerste Nederlandse woordjes op de nabijgelegen basisschool De Prinsenhof.
Na vier maanden in dat kamp verhuisde het gezin (na bemiddeling van het Centraal Orgaan opvang Asielzoekers) naar Teylingen, of preciezer: Sassenheim. Het wordt daar gesplitst. De meisjes en het jongste broertje blijven bij vader en moeder, drie broers krijgen een aparte flat. De op een na oudste, al in Irak getrouwde broer komt met vrouw en kind later naar ons land.
“Raar verhaal he?”, besluit Sara mijn knipbeurt
Sara ging naar het vmbo van het Da Vinci College in Leiden, daarna volgde ze praktijkonderwijs op het Waterland College: zorg en horeca. Vervolgens kwam ze op mbo-niveau via cursussen aan de McDonalds Academy. Daardoor kon ze naar de kappersschool, die ze succesvol afrondde. Ze liep langdurig stages, kwam uiteindelijk in de kapsalon van haar broer Karam. Ook een jongere broer werkt daar nu.
Emoties
Rond haar achttiende levensjaar dacht Sara veel na over haar geloof en haar toekomst. Ze overwoog non te worden, zich aan de sluiten bij een zusterorde of -congregatie van haar kerk. Haar moeder praatte dat uit het hoofd.
Sara leeft nog steeds tamelijk geïsoleerd, heeft nauwelijks of geen sociale contacten. Vriendinnen heeft ze niet, ze doet niet aan sport. Haar enige hobby is schilderen. Dat laatste liefst met blote handen: “Alleen zo kan ik mijn emoties kwijt”.
Kunstzinnige pretenties heeft ze niet, althans niet in de zin dat ze haar werk wil tonen aan een breed publiek of dat ze haar talent zou willen ontwikkelen bijvoorbeeld een kunstacademie. Wel zou ze dolgraag fotomodel willen worden.
Online verliefd
Op haar negentiende maakte ze via internet kennis met Martin in Australië. Die heeft min of meer dezelfde achtergrond. Hij komt uit Duhok, een andere grote stad in het noorden van Irak, vlak bij de grens met Syrië en Turkije. Zijn ouders zijn met hem gevlucht naar het zuidelijk halfrond. De grote afstand tussen beide werelddelen Australië en Europa zit Sara en Martin nu dwars. Ze appen en bellen elkaar vrijwel dagelijks. Fysiek contact heeft Sara alleen met Lucy: haar hondje.
Huwelijk
In Irak leefde Sara in een bubbel, hier feitelijk ook. Hoe ziet ze naar toekomst? Ze heeft haar hoop gevestigd op Martin. Hij heeft een Australisch paspoort, vast werk, heeft dus een eigen inkomen en mag daarom na trouwen een beroep doen op gezinshereniging. Hij is al bezig met de papieren rompslomp die daarbij kennelijk onvermijdelijk is. Sara vindt het wachten moeilijk. Ze wil graag kinderen. “Ik ben dol op kinderen”.
Mocht een huwelijk en emigratie naar Australië onverhoopt niet doorgaan, acht Sara het denkbaar ooit verliefd te kunnen worden op een andere man, misschien wel een moslim? Ze kijkt me verbijsterd aan: “Ze hebben ons uit Irak weggejaagd. En met zo’n iemand zou ik dan omgaan? Geen denken aan”. Om vervolgens te besluiten met: “Ik ben een sterke vrouw. Ik vertrouw mezelf. Het komt goed met me”.
