Achter het behang
We denken er over een muurtje te gaan behangen in huis. Niet dat het nodig is: het zag er spic en span uit toen we hier introkken. Daarbij wonen we hier nog maar 3 jaar, we roken niet en we stoken geen kolen. Maar ja, je wilt toch iets nuttigs doen met de uren die door corona vrij gekomen zijn. Veel van de dingen waarmee ik me onledig hield liggen al maanden stil. Her en der heb ik met gunstig gevolg mijn kwaliteiten als behanger aan de man gebracht. Maar toen ik onlangs ergens op bezoek was en enthousiast riep ‘moet hier nog behangen worden?’ werd dat niet als een welgemeend aanbod opgevat. Tenminste, het gelaat van mijn gastvrouw sprak boekdelen. Dus houd ik mijn mond en blijf liever dicht bij huis. Dat is coronatechnisch gezien ook veiliger. Dat de schilderwinkels dicht zijn is maar gedeeltelijk een probleem. Internet biedt ook in dezen uitkomst. Je ziet in de stalenboeken die je meeneemt natuurlijk beter hoe iets er in werkelijkheid uitziet, maar je hoeft nu niet met die loodzware dingen te zeulen. Andere problemen rijzen op: we verdwalen in het keuzebos van motiefjes en patroontjes. We hebben onze definitieve keuze daarom nog niet kunnen maken. Wie weet is de lockdown voorbij wanneer we aan kopen toe zijn, gaan we alsnog naar de winkel. Behangen heb ik geleerd van mijn moeder en mijn schoonmoeder. Zij stamden wel uit het turf- en kolentijdperk, dus moesten ze elk jaar aan de bak. Dan krijg je vanzelf ervaring. Eén keer, herinner ik me, moest mijn moeder eerder aan het behangwerk. De aanleiding weet ik niet meer precies: waren mijn zus, mijn broertje en ik aan het kissebissen? Aten we te langzaam? Praatten we door de waterstanden van hedenmorgen door? Hoe dan ook, mijn vader werd boos en sloeg met de vuist op tafel. Daarbij schampte hij de juslepel, waardoor er in een beweging door een fraaie streep van spatjus verscheen op het behang en het plafond. Bijna kunstzinnig. Gelukkig kon hij er om lachen. Het plafond heeft hij toen zelf gesausd. En mijn moeder werkte de jus weg…
egbertvanderweide