Rita Corita
Soms hoor je haar nog eens op de radio voorbijkomen, Rita Corita, met haar onvergetelijke ‘Koffie, koffie, lekker bakkie koffie’. Wàt een mens daar van opknapt blijft voor altijd een onbeantwoorde vraag: Rita is niet meer onder ons. Maar dat een mens van koffie opknapt, is een feit. Ooit kreeg ik brugklassers op bezoek die in het kader van hun studielessen zich op diverse beroepen moesten oriënteren, bij voorkeur de wat minder voor de hand liggende. Zo werd dat althans aangekondigd: ‘we zoeken mensen met vreemde beroepen…’ Die kon ik in mijn zak steken. Dit was één van de vragen die ze me stelden: wat moet je doen om een goede dominee te zijn? Ik gaf als antwoord dat je van de Here God, van de mensen en van koffie moest houden. Wie geen koffie lust is in dit vak een beetje gehandicapt, eigenlijk. Wie wel koffie lust komt er ook niet altijd ongeschonden van af. Ik denk bijvoorbeeld aan die mevrouw die me ooit koffie voorzette met gekookte melk – met vel. Of ik dat erg vond? Welnee, antwoordde ik, da’s het beste van de melk. Had ik dat nou maar niet gezegd. Toen ik een half jaar later haar weer opzocht zette ze mij met een blij gezicht koffie voor waarop een dikke laag vellen dreef. Ze had de velletjes van de laatste drie dagen opgespaard: daar hield dominee toch zo van? Of die keer dat ik onverwacht bij iemand binnenliep die zei dat ze net voor zichzelf twee kopjes gezet had. En inderdaad, in het half uur dat ik bij haar was dronk zij twee kopjes koffie en keek ik smachtend toe… En dan waren er de mensen die de overgebleven koffie in de koelkast bewaarden. Toen ik zei dat ik nog wel koffie wilde, maar alleen als ze nog hadden, pakten ze opgewekt het pannetje met oude koffie uit de koelkast en zetten dat op het vuur, totdat het kookte… Dat ik geen joekel van een maagzweer heb komt dan weer omdat er gelukkig ook mensen zijn die je bijna vijandig vragen ‘u hoeft zeker geen koffie meer?!’ Toch zeg ik dan meestal, uiterst vilein: ‘nou, ik lust nog wel een bakkie!’ En graag met iets erbij…
egbertvanderweide