Normaal
Langzaam maar zeker wentelt ons dagelijkse bestaan zich in de richting van wat de doorsnee Nederlander als normaal beschouwt. Je koopt en doet wat je maar wil en wanneer je maar wil. Gewoon omdat het kan. Je neemt ongehinderd het vliegtuig naar de Costa del Sol en het enige dat nog rood kleurt is je rug of je hoofd. In de blakende zon is de spanning tussen China en Taiwan ver te zoeken, de naam Roman Protasevitsj is een voetnoot bij de animatie van vanavond, de houdgreep waarin Hamas en Israël elkaar gevangen houden (en waarvan zowel de Joden als de Palestijnen het slachtoffer zijn) valt buiten het gezichtsveld en Oeigoeren kom je gelukkig niet tegen, daar op de boulevard van Benidorm. Gelukkig maar: al die namen zouden het feest van onze herwonnen vrijheid maar bederven. Wie een jaar geleden nog hoopte dat er uit deze crisis een herwaardering van onze vrijheid en een verdieping van ons bestaan zou groeien, is allang bedrogen uitgekomen. Op de A44 zoeven de voertuigen voorbij in bijna voor-coronaïsche aantallen, op gezette tijden brult er weer elke minuut een vliegtuig zich een weg over ons kleine tuintje richting Schiphol, de bonussen vloeien weer royaal waar ze het minst nodig zijn. Natuurlijk ben ik blij met de versoepelingen. We hebben een vakantie in het vooruitzicht, er liggen kaartjes klaar voor een concert en ik kan mijn vrouw trakteren op een etentje vanwege haar behaalde diploma. Maar het ene normaal is het andere niet. Dat het hemd nader is dan de rok bijvoorbeeld, vind ik niet normaal. Dat al onze werkwoordrijtjes op school beginnen met ‘ik…’ is eigenlijk van de gekke. Dat we van alles de prijs weten maar van niets de waarde, dat vind ik alleen maar triest. Dat was het oude normaal en ik vrees dat we daar gewoon weer op af stevenen. Misschien vindt u mij te cynisch – ik probeer alleen maar de realiteit onder ogen te zien. Ik kan me er ook niet aan onttrekken – je doet zomaar weer gewoon mee. Maar laat me tenminste hier af en toe een beetje mopperen…
egbertvanderweide