‘Ze waren een beetje opgelaten, rode wangen van zenuwachtigheid...’

16 juli 2021, 06:00 Algemeen Teylingen

Column • Ze waren 80 en 84, die beide zussen. Ze waren allebei weduwe, hadden geen van beide kinderen gekregen en bleven na het overlijden van hun echtgenoten alleen over, elk in een veel te groot huis. Ze waren altijd al erg op elkaar gesteld en konden goed samen overweg. Omdat alleen ook maar alleen is, hadden ze besloten samen te gaan wonen, en dat beviel goed. Ze waren nooit zo kerks geweest maar hadden zich nooit willen uitschrijven als gemeentelid. Dus had ik op mijn kennismakingsronde ook hen gebeld om een afspraak te maken. Zo’n kaartenbak is mooi, maar als het alleen maar namen op papier zijn stelt het niks voor. Ik wilde graag weten welke gezichten bij die namen hoorden. Welke verhalen hebben die mensen te vertellen, wat hebben ze beleefd, wat is de vreugde van hun bestaan, of wat is hun grote zorg. Dat is denk ik de taak van de kerk: er is verder geen enkele instantie die belangeloos achter de mensen aan gaat en simpelweg oprecht vraagt hoe het met hen gaat. Als je de mensen niet kent, weet je niet wat je wellicht voor ze betekenen kunt. Ze hadden een beetje hun bedenkingen: we komen er nooit, we hebben niet zoveel met de kerk. Maar de kerk wel met u, had ik gezegd. En dus had ik een afspraak kunnen maken: woensdagavond, half 8. Ik belde aan, en na een tijdje deden ze open. Ze waren een beetje opgelaten, rode wangen van zenuwachtigheid... Ja ziet u dominee, zei de oudste van het stel, we hebben met u afgesproken zonder te bedenken dat er vanavond voetbal was... Dat klopte, het Nederlands elftal zou die avond een kwalificatiewedstijd houden voor een of ander toernooi. Overigens tevergeefs, zoals zo vaak sinds de memorabele dagen van1988. Zelf geef ik niet zo om voetbal, terwijl ik tegelijkertijd en vreemd genoeg bij zulke wedstrijden meestal mezelf opvreet van de zenuwen. Daar zou een goede psycholoog zich eens in moeten verdiepen. Maar dat terzijde. Ik stond daar bij die dames aan de deur. Ja, zei de jongste, en we zijn wel oud maar houden van voetbal kijken... Kortom, de keuze was aan mij: binnenkomen en meekijken, of een nieuwe afspraak. Ik koos voor het laatste en had dus een vrije avond. Overigens verloren we de wedstrijd, die avond. Daarover hadden die dames, twee weken later, nog steeds behoorlijk de pee in... 

egbertvanderweide