‘De eregast viel in slaap tijdens de huwelijksdienst’

24 juni 2022, 06:00 Algemeen Teylingen

Column • Vorige week overkwam het me weer: er viel iemand in slaap onder de preek. Vroeger gebeurde het vaker: er gingen meer mensen naar de kerk van wie er óók meer verplicht aanwezig waren. In de menigte viel je knikkebollend niet op. Op het platteland had je middagkerk om 14.00 uur of 14.30 uur: daarvoor had men koffie gehad met iets lekkers, een glaasje, soep, aardappels en vlees en groenten en uiteraard stoofperen, en pudding toe. Wie daarna in een volle warme kerk kwam viel onder het monotone gekabbel van een catechismuspreek al gauw lekker in slaap. Het overkwam mijn vader geregeld, in de middagdienst. Als ik aan de beurt was om mee te gaan, kreeg ik de opdracht zulks te voorkomen of, als het toch gebeurde, hem wakker te schudden. Eén keer heb ik dat gedaan – maar hij riep zo hard ‘Huh?!’ door de kerk dat ik het voortaan uit m’n hoofd liet. 

Wanneer ik het later vanaf de kansel zag gebeuren troostte ik me met de gedachte dat er tenminste iets rustgevends van de preek uit ging. Gapenden kon ik, door hen al door prekend strak aan te kijken, nog wel eens behoeden voor de zonde. Er staat weliswaar in de psalmen: De Heer geeft het zijn beminden in de slaap – maar hen te betrappen gaf mij een heimelijk genoegen. De rest van de preek probeerden ze dan schudbewust met rood aangelopen hoofd wakker te blijven. Tegenwoordig kun je het je niet veroorloven in slaap te vallen in een zo goed als lege kerk – je valt meteen op. 

Maar goed – toch gebeurde het laatst weer. Het was nog wel de eregast in de huwelijksdienst waarin ik voorging: het bruidspaar had een dochtertje van een half jaar oud, dat opgepast door een tante zeer zichtbaar maar ook zeer onhoorbaar aanwezig was. Ze was in slaap gevallen… Het kon me, evenals vroeger, niet deren. U zegt: zijn dat geen parels voor de zwijnen, al die doordachte en stichtelijke woorden die door de slapenden niet gehoord worden? Welnee – kerkgangers zijn mensen en die zijn soms moe, na een drukke werkweek of een copieuze maaltijd. Zo zijn er ook mensen zijn die bij het lezen van mijn columns afhaken, of ze schouderophalend van zich af laten glijden, of er niet eens aan beginnen. Ik kan er niet wakker van liggen. Mijn columns zijn misschien niet altijd parels maar wel voor de lezers. Simpel zat. En dit stukje is een knipoog naar wie ook laat weten dat-ie ze leest!

egbertvanderweide