U schrijft toch die stukjes?

Column • Ik ben van harte fan van de plaatselijke middenstand. Die is hier, zoals bijna overal, de laatste decennia flink gekrompen. Dat ik voor sommige dingen moet uitwijken naar een aanpalende plaats kan ik dus niet helpen. Maar wat ik in het dorp kan kopen, haal ik niet elders of via internet. Kruidenierswaren, zuivel, groente en fruit, vis, vlees, bloemen, boeken en papier, het is hier allemaal te koop, in de winkels of op de markt. En brood. En koeken. En gebak – dat koop ik eerlijk gezegd het liefst. Er is in ons dorp maar één bakker, en die heeft goede waar. Niet alles is misschien even gezond, maar het is allemaal wel lekker. Ik ben nu eenmaal een zoetekauw. Dat is genetisch bepaald, dus ik kan er niks aan doen. Het is vooral erfelijk in de mannelijke lijn van mijn familie. Toen een van onze zoons eens om half vier thuiskwam uit school en ik netjes zat te wachten met een pot thee, vroeg ik of hij wat drinken wilde. Nee, was het antwoord, maar ik wil er wel wat bij… Ik heb ook niet de neiging me ertegen te verzetten. Mijn weegschaal noopt mij daar ook niet toe en mijn tandarts maakt tot dusver evenmin al te groot misbaar wanneer ik bij hem kom voor controle. Zelden gaatjes, ook dat nog. Het plezierige gevolg van frequent iets ergens kopen is dat ze je op den duur kennen. En dan toch weer iets nieuws ontdekken. Zo kwam de bakker er onlangs achter dat ik niet alleen wekelijks m’n donkerkoren en korenbrokken bij hem haalde en gek was op z’n gebakjes en koek, maar dat ik ook de man was van die stukjes in de krant. Hij op zijn beurt bleek geparenteerd te zijn aan allerlei Noordwijkerhouters die ik uit een vorig leven kende. De wereld is klein, de Bollenstreek is helemaal een ieniemienie stukje grond en het is dan al gauw ons kent ons. Hij had het stukje van die week nog niet gelezen overigens. Het leek me beter dat hij dat ook maar niet deed – hoe je het wendt of keert, juist die keer was het een misbaksel vanwege een joekel van een taalfout…

egbertvanderweide