Struisvogelfarm

column • Af en toe moet een mens in de parkeerstand. Het is onmogelijk om dag in dag uit in de volle storm van het moderne leven rechtop te blijven staan. De schaduw van oorlog, stikstofcrisis en hoge prijzen vraagt zoveel van ons dat we niet in staat zijn er altijd maar weer opgewekt het hoofd aan te bieden. Je kunt naar de barricaden snellen en gaan demonstreren, maar dat levert nog meer hectiek op. Ook protesteren is nu eenmaal niet constant vol te houden.

Wat te doen? Op vakantie? Eerst betaal je je arm aan benzine om vervolgens vast te komen zitten in de drukte van een Franse file, op weg naar een overvolle camping. Een vliegreis dan. Maar stel dat jouw vlucht niet wordt gecanceld: heb je de lange rijen op Schiphol gezien? En is de terugvlucht wel gegarandeerd? En hoe zeker ben je ervan je koffertje op tijd terug te krijgen? Thuisblijven dan maar. Je kunt je vakantiegeld spenderen op een terras – waar je dan erg lang moet wachten op je wijntje omdat er personeelsgebrek is… En dat meertje waar je met de kinderen naar toe wilt op die snikhete dag is vol gegroeid met blauwalg. Er is heel wat groot en klein leed op de wereld. Natuurlijk is alles relatief, we hoeven niet te vluchten en er worden bij ons geen ziekenhuizen of winkelcentra beschoten met raketten. Maar het is nu eenmaal een feit dat elk mens z’n eigen leed het beste voelt. Ik wil best relativeren, maar als ik met een hamer op m’n vinger sla doet dat echt zeer. U voelt daar niks van, maar ik wel. Hoe vind je dan te midden van al die kleine of grote rampspoed een parkeerhaven? De vergetelheid van de drank kan ik u niet aanbevelen. 

Wat mij helpt, is mijn tuin. Achter mijn huis heb ik een bloementuin – niet groot, ie könt ‘r oaverhen pissen, zeggen ze in Drente. Maar precies goed om mezelf er een beetje in te verliezen. En op loopafstand heb ik een volkstuintje – een postzegel, maar groot genoeg om erin te verdwijnen. Dus laat ik van tijd tot tijd de grote wereld voor wat ze is om me onledig te houden met het uittrekken van op die plek ongewenste gewassen en het plukken van zwarte bessen en frambozen. Daarmee los ik de wereldproblemen niet op, maar het helpt wel om eenmaal terug in de wereld alles weer aan te kunnen. En als iemand zegt: is dat geen struisvogelpolitiek?, dan antwoord ik volmondig: ja. Want af en toe is een mens daaraan toe.

egbertvanderweide