'De gang van zaken in de tuin echter zag ik met lede ogen aan'

Column • Vergeleken bij de 750 m2 grote tuin rond ons vorige huis is wat we nu hebben een postzegel. Maar wel een hele groene: aan de tuinmuur en tegen het schuurtje groeien de rozen. De border (hooguit 3 bij 3) is één zee van bloemen. Achter ons huis liggen de tuinen van de mensen aan de zijstraat. De bomen en struiken daar vormen de mooie groene coulissen voor onze hof. Weinig inspanning, veel genot. Ik ben een content mens. Sommige planten in mijn tuin sleep ik al jarenlang bij elke verhuizing mee. Van de meeste weet ik de naam. Andere planten noem ik naar de herkomst: spul van Miny (vaak sterk woekerend), bloemen van Poorterman. De donkerste geraniums zijn nog van Marien Jansen geweest, de irissen van Tonnie, de heucheria's komen van Theo. Het zegt u niets, maar voor mij zijn het dierbare herinneringen. De roze klimroos kreeg ik van onze oudste zoon voor mijn verjaardag, bijna 21 jaar geleden. Hij heeft drie verhuizingen overleeft en bloeit dat het een lust heeft. Mijn vorige tuin is nu in handen van mijn opvolgster. Dat zijn lieve handen, ongetwijfeld. Maar ze zijn niet groen… Zij is een goede theoloog en een uitstekend predikant. Mijn gemeente vertrouw ik haar helemaal toe. De gang van zaken in de tuin echter zag ik met lede ogen aan. Maar er gloort hoop! Onlangs zag ik hoe met rigoureuze hand tegen de chaos ten strijde wordt getrokken. Met haar zelf sprak ik af eens langs te komen en wat toe te lichten teneinde kruid van onkruid te kunnen onderscheiden. Dat is het leidend principe van het menselijk bestaan: kennende goed en kwaad. Daar een weg tussen vinden – we hebben er een dagtaak aan. Tuinieren heeft daarom iets van een herschepping. Zeker, het mag minder geknipt en geschoren dan ik graag zie. Daar zal ongetwijfeld ook wel een of andere psychologisch ongemak aan ten grondslag liggen. Noem mij maar een controlfreak, u bent de eerste niet. Ik laat die vorige tuin helemaal los, begrijp me goed: het is nu haar ding. Maar nu ze zelf gediend is van mijn adviezen zal ik die –geheel vrijblijvend uiteraard- geven. Weer een taak(je) erbij.

egbert van der weide