De klok horen luiden…

Column • Een nieuw soort jaartelling heeft ons in het jaar 2 na corona gebracht. We vallen in herhaling met al die dingen die we vorig jaar ook niet of alleen aangepast konden doen. Ik kan niet zeggen dat er een gewenning optreedt. Eerder het tegendeel: zelfs de meest lijdzame onder ons is langzamerhand coronamoe. Wat te doen? Koffie drinken op het Museumplein, elke zondag? U mag, ik ga niet mee. Boos achter je beeldscherm kruipen en op Facebook deze en vooruit, meteen ook maar alle andere frustraties uitschreeuwen? Ik raad het u af. Wie met modder gooit wordt er zelf ook niet schoner op. Ik was dus deze Paasmorgen maar gewoon vroeg opgestaan voor een rondje met de hond. Ik kan gaan drammen dat ik per se naar de kerk wil vandaag, ik had kunnen proberen medestanders te vinden om desnoods met geweld ons toegang te geven tot het kerkgebouw – wat in Urk mag, mag toch hier ook? Maar ik doe het niet. Op grond van de godsdienstvrijheid jezelf boven de regels verheffen vind ik naar alle anderen toe onfatsoenlijk: het is een lange neus en lekker pûh naar de mensen in de zorg, de horeca, winkels, musea en theaters. Wie het toch doet en er God bij haalt heeft daarom nog geen gelijk. Ik bedacht dat ik straks weer gewoon achter de beeldbuis zou gaan zitten (of ervoor, wat u wilt) voor de kerkdienst. Voor het tweede jaar op een rij geen Pasen in de kerk. Precies op dat moment begonnen achter elkaar en tenslotte samen zo’n beetje alle Warmondse klokken te beieren: die van het Huys te Warmond, hier en daar een particuliere klok, het klokje van het oude gemeentehuis, de klokken van de beide kerken en de zware klok in de Oude Toren. De Paasjubel: een oude gewoonte die nog niet eens zolang geleden door een Warmonder nieuw leven ingeblazen werd. Er zal hier en daar iemand hardop een verwensing hebben geuit naar het gelui dat ‘m wakker maakte. Jammer dan. Ik vond het mooi. Ik werd er zelfs blij van. Ik blijf het jammer vinden, een kerkloze zondag – maar die klokken maakten het meer dan goed!

egbertvanderweide