Tandentrekker en toneelauteur verlaten Andreasschool

voorhout  Nico Turenhout en Rob Maayen hebben vrijdag 4 september afscheid genomen van hun school. Ze gaan met pensioen. Rob is 19,5 jaar in Voorhout leerkracht geweest, Nico 44 jaar. Het was een feestelijk afscheid met noodgedwongen een bescheiden aantal genodigden.

Door Piet de Boer

Nico groeide op in Heemstede en kon na de Pabo als 22 jarige (1 augustus 1976) in Voorhout direct aan de slag. ‘’Ik moest wel eerst een proefles natuurkunde geven op de Andreas. De werking van een fietsventiel uitleggen aan de leerlingen van klas vier (nu groep 6). Tijdens de diploma-uitreiking op de Pabo kreeg ik het verzoek directeur Van der Kooij te bellen de leraar van klas 6. Die zei: ‘’ Als je geslaagd ben, heb je een baan”. Toen Van der Kooij vertrok nam Nico groep acht (klas 6) over. Na vijftien jaar volgde Rob Maayen hem op.

Kindertoneel
Rob komt uit Noord-Brabant. Hij werkt na zijn opleiding op diverse scholen in Brabant. Dan verhuist het gezin verhuist naar de kust. De kinderen hebben te veel last van hun luchtwegen (cara). Rob gaat lesgeven in Rijnsburg en stapt dan over naar ‘de Andreas’. Gevoelsmatig en qua sfeer is de Andreas meteen favoriet. ‘’Dat is het beroemde Andreasgevoel’’, zegt hij. ‘’Werken op de Andreas is door de collegialiteit meer dan werk. Het is een soort familie.’’ Hij volgt Nico op als leerkracht van groep acht. ‘’Een bijzondere groep, zegt Rob. Kinderen die de school verlaten en een nieuwe keuze maken. Rob schreef vaak de tekst voor het kindertoneel en publiceerde ook ongeveer 25 kinder-toneelstukken zoals De Elfenschat en ‘Welkom in Solfanië’ over toeristen die de Vrede zoeken. . ‘’Nee geen musicals. Ik ben niet van de muziek. En regisseren doe ik ook niet.’’ ’ Rob is bescheiden en heeft als schrijver niet echt een pseudoniem. Alleen de ij in zijn eigenlijke achternaam heeft hij veranderd in een y. Hij heeft nooit grote toneel-ambities gekend. ‘’Ik doe het voor de lol’’.

Loodgieterszoon
Nico is meer een knutselaar en doe het zelver. ‘Mijn vader was loodgieter, maar deed ook schilderwerk en behangen . Ik ging met hem mee om te klussen.’ Die vaardigheden zijn hem goed van pas gekomen en techniek was zijn grote interesse. Nico verbouwde zijn eigen woning en op de Andreasschool is hij de eerste ict'er. Hij ‘’schoont’’ de tweedehands computers en maakt ze bruikbaar voor het onderwijs. ‘’Dat waren nog van die grote bakken, ’ zegt hij en spreidt zijn armen. ‘Met van die grote slappe floppy’s.’ In die tijd een grote verandering. Maar nu zijn computers niet meer weg te denken in het Basisonderwijs.

Meester Nico de Tandentrekker
Nico is twintig jaar adjunct-directeur geweest en zijn koosnaam is ‘De Tandentrekker’. Onheilspellend? Integendeel. ‘Kinderen met losse tanden komen altijd naar mij toe en zeggen tegen hun moeders: ‘’Meester Nico moet het doen’’. Tandentrekker Turenhout doet het nog eens voor. ‘’Laat eens kijken? En dan plop’’. Met de vingervlugheid van een goochelaar verwijdert hij de ‘wiebeltand’. En verrast de leerling met ‘’Kijk ik heb ‘m al in mijn hand.’’ De tand gaat dan in een luxe tandendoosje naar huis. ‘Ik heb een grote voorraad’’ zegt hij lachend.

Jeugdjournaal
Rob heeft zijn hele loopbaan bijna uitsluitend klassen in de bovenbouw les gegeven. Meestal groep acht en is ook adjunct geweest. Zijn lievelingsvak is geschiedenis. Hij heeft slechts n keer overwogen het lesgeven op te geven. Hij solliciteerde bij het Jeugdjournaal. ‘’Fantastisch. Daar had ik wel willen werken’’. Hij lacht, dat is helaas niet doorgegaan. Nico heeft nooit getwijfeld. Hij wilde al sinds zijn negende jaar onderwijzer worden en heeft door ‘het warme bad van de Andreas’ nooit de behoefte gehad iets anders te doen.Het directeurschap hebben Nico en Rob nooit geambieerd. ‘’Een kantoorbaan’’ vinden ze. Voor de groep staan en lesgeven aan kinderen is het mooiste dat er is volgens de twee.

Borrelen
Wat ze nu gaan doen is nog niet helemaal uitgekristalliseerd. Rob wil wel blijven schrijven: ‘’het begint weer te borrelen en ik ga ook weer bij toneelvereniging Odi aan de slag als decorbouwer en lid van de leescommissie. Nico kan nog niet uitrusten hij is nog leraar tot ongeveer half september. En dan? Nico duikt graag. ‘’Dat blijf ik doen en daarnaast veel tijd besteden met de kleinkinderen, lacht hij. Na het interview belt de directeur Kina Groenewoud op: ‘’We gaan ze missen, de heren’’.