Verlanglijstje

Column • Als kind verslond ik ze: de speelgoedgidsen die in de tijd voor Sinterklaas huis aan huis bezorgd werden. Ik streepte alles aan wat ik wilde hebben, ook al ging veel daarvan het budget van mijn ouders te boven. De lijst die uiteindelijk in mijn schoen terechtkwam, alvorens door mijn vader of moeder gelezen te worden, was kort en realistisch. Op hun beurt deden onze kinderen het zelfde – met gelijk resultaat. Maar bij alles wat ik vroeg en niet kreeg, kwam ik niets tekort. Niet alles krijgen maakt niet per se ongelukkig. Wanneer mij nu bij gelegenheid gevraagd wordt wat ik wil hebben, weet ik maar weinig te bedenken. Nieuwe voeten misschien omdat de oude zeer doen? Maar ja, waar haal je die? Ik heb wat m’n hart begeert en wat haalbaar is. De wensen die mij resten zijn van andere aard. Ik wil ze hier met u delen, als u mij belooft dat u wel de detailhandel blijft gedenken, rond Sinterklaas en Kerst. Zij moeten ook leven. En wanneer u zelf óók alles al hebt, koop dan iets voor een ander. Dat is meteen op nummer 1 van mijn verlanglijst: iets minder ‘ik’, iets meer ‘en jij dan?’ De rest is in willekeurige volgorde. Iets meer stilte, zou ik bijvoorbeeld willen. Iets minder hard schreeuwen. Iets meer geduld: de ander uit laten praten voor je reageert. Iets meer begrip: dat iemand een andere mening heeft maakt hem niet meteen tot leugenaar. Ik wil ook dat er meer wordt nagedacht: niet alles is waar wat we zien en lezen. Ik zou willen dat mensen Facebook en Twitter gebruikten waar het voor is: een platform van verbinding, geen podium om te schelden. En als het niet teveel gevraagd is, verlang ik leiders die verbinden en niet boos in elke camera kijken en scheldend achter een microfoon staan. Ik verlang ook van de Sint dat hij door alle schoorstenen/cv-installaties/warmtepompen een dosis vriendelijkheid strooit. Dat smaakt duizendmaal beter dan achterdocht en wantrouwen. Maar voor de Sint is dit alles teveel gevraagd, vrees ik. Hij zal denk ik zeggen: hoe zoet ben je zelf…

egbertvanderweide