Brede weg

Column • Een enkele verdwaalde protestant op leeftijd zal bij de titel van deze column nog denken aan de plaat die vroeger in het zaaltje van de zondagsschool hing. Of wie weet bij hun grootouders thuis. Een wat moraliserende prent van een brede en een smalle weg. De brede bracht je, langs theater, danszaal, bioscoop en café, rechtstreeks met de zondagstrein naar de afgrond die met donkere wolken en laaiend vuur aan de einder te zien was. De smalle weg ging van kerk naar zondagsschool naar diaconessenhuis naar vrouwenvereniging en kwam uiteraard ergens anders uit. 

De tegenstelling lag er te dik boven op en deed geen recht aan nuances: je kunt in de kerk heel lelijke gedachten koesteren en in een café kan het tot zomaar komen tot een diep gesprek. Die plaat is dan ook in de vergetelheid geraakt. Je zou kunnen zeggen dat tegenwoordig geen weg ons breed genoeg is. Klagen dat je op drukke fietspaden niet naast je man of minnares kunt fietsen is aandoenlijk en onschuldig vergeleken bij wat er echt aan de hand is: onze ego’s zijn te groot en te breed voor welk pad of weg dan ook. We weten vooral voor de ander erg goed hoe het moet: de wielrenner denkt dat het fietspad er voor hem alleen ligt. En als je vindt dat hij te hard gaat pak je hem in volle vaart bij z’n arm zodat-ie bijna verongelukt. We voelen ons persoonlijk tekort gedaan wanneer we op een vol terras even wachten moeten. We willen op Schiphol vooraan in de rij staan. IK voorop. Maar als je vroeger zei ‘ik en jij…’ was er altijd wel iemand die riposteerde: het vuil gaat voor de bezem… 

U mag die zondagschoolplaat vergeten. En als u hem niet kent: des te beter. De brede weg ziet er heel anders uit: die is vol met elleboogwerkende zelfingenomen quasi-tekortgedane ego’s die niks willen missen en alles willen hebben. De ander vóór laten gaan maakt jouw weg een beetje smaller maar beslist niet minder begaanbaar. Een beetje respect voor de overheid, voor de meester op school, voor de schoonmaakster, voor de vakkenvuller, voor je buurman of voor iemand die tegelijk met jou de winkel binnen wil doet heus geen afbreuk aan wie je werkelijk bent. Je hoeft jezelf niet meer weg te cijferen op commando van de kerk of de baas of de overheid. Maar jezelf wat smaller maken geeft iedereen meer ruimte…

egbertvanderweide